خواهی ار زخمی نیفتد بر دلت

کزعلاجش کار گرددمشکلت

عقد زرین ثریا هیکلت

بافته رضوان ز استبرق جلت

شکوه ها دارم ز دست قاتلت

ترسم ار گویم بیازارم دلت

ای که به کوی مهوشان بار فتاده در گلت

تا نرهی از این خطر وا نرهد غم از دلت

دعوی عاشقی تو، باور دوست کی فتد

ناله زار تا چو نی نشنود از مفاصلت

روی چو آفتاب او در خم زلف بنگری

[...]

دولت لطف تو بهتر از همه دولت

فضل تو اسباب فیض دولت و ملت

وا اسفا نزد حضرتت ز خجالت

غرق گناهیم در سراچه غفلت

سئوال کرد که ای از محن شرشته گلت

چه محنتست برادر که کرده رو به دلت

کنم تا به غم درنماند دلت

سرخویش آویزه ی محملت

و یا خواری از گل شده حاصلت

که چون لاله پر داغ گشته دلت

بنده‌ام با دو صد عیب و علت

عجز و خواری و زاری و ذلت

با همه شرمساری و خجلت

ای خداوند اقبال و دولت

بجوعست و سهر باصمت و عزلت

تو در پر خوردن و در خواب غفلت

بر آن جفت پاکیزه مقبلت

بر آن شکرین میوهای دلت

مثلِ مصباحِ خالی از علّت

کز برایِ وکالتِ ملّت

پس از سه سال که بودم به سختی و ذلت

شنیده شد که به تهران گروهی از ملت

بخواستند عدالت‌سرایی از دولت

چو در مذلت من، ظلم گشته بد علت

زد صدمه ( . . . ) بسی از کینه به ملت

با نصرت دولت