ای که بر مرکب تازنده سواری هش دار

که خر خارکش مسکین در آب و گل است

آتش از خانهٔ همسایهٔ درویش مخواه

کآنچه بر روزن او می‌گذرد دود دل است

تو گویی به چشم اندرش منزل است

وگر دیده بر هم نهی، در دل است

مرا چون خلیل آتشی در دل است

که پنداری این شعله بر من گل است

کسی پیش من در جهان عاقل است

که مشغول خود وز جهان غافل است

که مرد ار چه دانا و صاحبدل است

به نزدیک بی‌دانشان جاهل است

شرع فرع است و مصطفی اصل است

مصطفی جد و شرع چون نسل است

آن دلی کو برون آب و گل است

از تو پنهان مثال نور دل است

عقل مردان حق که عقل کل است

عقل ها خار و عقلشان چو گل است

علم ایشان علاج جان ودل است

علم طب در دوای آب و گل است

غیر دریا به نزد ایشان لاست

بحر لاشان مقدم در الاست

صورتش حادث است کز وحَل است

نور پاکش قدیم از ازل است

جسم من خار و عشق من چوگل است

شهر عشقم من و جهان چو پل است

مجلس او ورای عرش و خلاست

هیچ آنجا نه زیر و نی بالاست

پس تو دل راست کن که اصل دل است

گرچه اندر میان آب و گل است

بار دل بر تن نهادن کار ارباب دل است

این که عیسی بار خر بر دوش گیرد مشکل است

ای عزیزان رهرو راه دلارام است دل

چون سبک‌بار است پیش از کاروان در منزل است

مرغ عرشی آرزوی آشیان دارد ولی

[...]

مشتاب ساربان که مرا پای در گل است

در گردنم ز حلقه زلفش سلاسل است

تعجیل می‌کنی تو و پایم نمی‌رود

بیرون شدن ز منزل اصحاب مشکل است

شیرینی وصال چو بی‌تلخی فراق

[...]

یار ما محمل‌نشین و ساربان مستعجل است

چون روان گردم که زاب دیده پایم در گل است

می‌رود من در پیَش فریاد می‌دارم ولیک

همچو آواز جرس فریاد ما بی‌حاصل است

رو به هر جانب که آرد قبلۀ جان‌ها شود

[...]

دل و جانم آنجا که جان و دل است

به جانان که بی جان و دل مشکل است

غلط میکنم چند گویم ز دل

به جانان رسیدن نه کار دل است

ز مبدای فطرت برفته ست حکم

[...]

بیداد ز عقل و خرد و هوش و دل است

فریاد ز باد و آتش و آب و گل است

گر می خورد و عقل و دل و خوش برد

گر می بیند کو بتر از من بحل است

صبوح آفتِ مغز و ضعفِ دل است

ولی طبعِ بُرنا بدان مایل است