ز هر گونه بیند شگفتی بسی

گِرد گونه گون دانش از هر کسی

درو رنج باید کشیدن بسی

جفا بردن از دست هر ناکسی

چو تنها بُوی رنج دیده بسی

مده اسپ را بر نشیند کسی

چو اندک بود خواسته با کسی

ز رادیش زفتی نکوتر بسی

اگر مردم اندک بدی گر بسی

ابی باژ نگذشتی از وی کسی

پشیزی به دست تو بهتر بسی

ز دینار در دست دیگر کسی

ز زاول گُرُه کشته گردد بسی

ز پیوستگانت کم آید کسی

به گرد دروغ آن که گردد بسی

از او راست باور ندارد کسی

مشو گرچه زن لابه سازد بسی

به جای تو بفرست دیگر کسی

گرت زور باشد زپیلان بسی

بود هم به زور از تو افزون کسی

ز هر جانور کان شناسد کسی

نبد چیز الا تشی بُد بسی

به چاره بر آن کُه نرفتی کسی

وزو عنبر افتادی ایدر بسی

رسن‌های کشتی جدا هر کسی

ببستند بر دست و پایش بسی

ز کژی نشد راست کار کسی

به ناموس رستن نشاید بسی

نثار و گهر ریختش هر کسی

ز هر گونه بردند هدیه بسی

از آن خیل مرغان جدا هر کسی

گرفتند از بهر کشتن بسی

به خروار بردند از آن هر کسی

دگر نیز از ایشان سرآمد بسی

به سنگی درون کنده خط ها بسی

بد از برش و نشناخت آن را کسی

گر از آدمی نیست خویشم کسی

دگر خویش و پیوند دارم بسی

بدان مرز بودند شاهان بسی

ولیکن نبد یار خاقان کسی