همی‌گفت بهرام بدگوهرست

از آهرمن بد کنش بدترست

بدو گفت رامشگری بر درست

که از من به سال و هنربرترست

که یک بار گفتیم و این دیگرست

تو را خود جزین داوری درسرست

ستانندهٔ روزشان دیگرست

کمر بر میان و کله بر سرست

شهنشاه گفت این سخن درخورَست

مرا در دل اندیشهٔ دیگرَست

کزان سو فراوان مرا لشکرست

همه پهلوانان کنداورست

کنون تا در طیسفون لشکرست

همین زاغ پیسه به پیش اندرست

که شاه جهان با سپاه ایدرست

ابا تاج و گاهست و با افسرست

چنان دان که بهرام کنداورست

مپندار کان لشکری دیگرست

زده بر سرنیزه‌ها بر درست

همه شهر نظاره آن سرست

یکی پیرزن مایه دار ایدرست

که گویی مگر دیدهٔ اخترست

تو دانی که او را بدی گوهرست

همان بدنژادست و افسونگرست

کنون در کلاتست و با مادرست

جهانجوی با فر و با لشکرست

که دشت و در و کوه پر لشکرست

تو خورشید گویی ببند اندرست

درفشی پس پشت او دیگرست

چو خورشید تابان بدو پیکرست

بدو گفت کآری فرودم درست

ازان سرو افگنده شاخی برست

چو جنبیدن شاه کردم درست

نمانم بتوران بر و بوم و رست

زمین گرد رخش ترا چاکرست

زمان بر تو چون مهربان مادرست

همه گرد بر گرد ما لشکرست

خور بارگی خارگر خاورست

از اندیشهٔ ما سخن دیگرست

ترا کردگار جهان یاورست