در خاطر من که عشق ورزد

عالم همه حبه‌ای نیرزد

عشقی که دل اینچنین نورزد

در مذهب عشق جو نیرزد

چو قفل لعل بر درج گهر زد

جهانی خلق را بر یکدگر زد

لب لعلش جهان را برهم انداخت

خط سبزش قضا را بر قدر زد

نبات خط او چون از شکر رست

[...]

عشق آمد و آتشی به دل در زد

تا دل به گزاف لاف دلبر زد

آسوده بدم نشسته در کنجی

کامد غم عشق و حلقه بر در زد

شاخ طربم ز بیخ و بن برکند

[...]

که عاشق هیچ برجانی نلرزد

که در چشمش جوَی جانی نیرزد

بخاک دختر آمد جامه بر زد

یکی دشنه گرفت و بر جگر زد

اگر بابنده عدل وداد ورزد

عبادتهای صد ساله چه ارزد

مگر آن رنگرز لاف هنر زد

که چون رنگش خوش آمد ریش درزد

علم از کوه بر روی کمر زد

دو دست اندر کمرگاه شکر زد

بنرمی حلقه برسندان در زد

چو کس پاسخ ندادش سخت تر زد

کسی کو بر دل و بر جان بلرزد

بنزد عاشقان کاهی نیرزد

همه دنیا بکاهی مینیرزد

که عشق و دوستی با او بورزد

شمعم که چو باد هوسم بر سر زد

بر تارک من افسر خاکستر زد

آب از چشمم دست بدامن درزد

و آتش ز دلم سر بگریبان برزد

آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد

وز تودۀ مشک بر سمن چنبر زد

در دارالضرب عشق ضراب غمش

از چهرۀ ممن دوش بنامش زر زد

در چنان حالتی که جان لرزد

دوست ناگاه حلقه بر در زد

عشق در هر دلی که سر بر زد

خیمه از عقل و علم برتر زد

ز دست ترشروی خوردن تبرزد

چنان تلخ باشد که گویی تبر زد

گرم روی با پشت گردد از آن به

که رویی ببینم که پشتم بلرزد

گدا طبع اگر در تموز آب حیوان

[...]

چونکه یک سال در سفر سرزد

سال دیگر بیامد و در زد

ترک آن کرد و از بقا سر زد

بر چنان دولت ابد بر زد

بل ز هیبت چو برگِ که لرزد

دائما طاعت خدا ورزد