ز هر خوان آنچه می بایست خوردند

ز هر کار آنچه می شایست کردند

در آن هفت نخستین روی کردند

به سان سبزه آن را پاک خوردند

با یکدگر اتفاق کردند

سوگند بر اتفاق خوردند

گرمیش به آب گرم بردند

چرک از تن و مو ز سر ستردند

نشستند و یکایک جام خوردند

به هم هر یک طریقی پیش بردند

جهانی مرد و زن رو سوش کردند

به قدر خویش هر یک تحفه بردند

عقل و دولت موافقت کردند

از گریبانش سر بر آوردند

به محفل هر چه می‌بایست بردند

به جان پا در ره خدمت فشردند

قوم چون خوان نوالش خوردند

عزم رحلت زدیارش کردند

به دامن گردم از مژگان ستردند

چو گل بر روی دستم پیش بردند

به روزی گر ز خلقت راه بردند

ز بس سرعت به سالی می‌شمردند

چنان با هم بسر یارانه بردند

که آبی در چمن بی هم نخوردند

به کار جگ هر یک پا فشردند

بخور هوم آتش را سپردند

چرا خود باسلاح جنگ گردند

یقین بر دشمنی آهنگ کردند

یاران مزهٔ عبرت از این مائده بردند

در نان و نمک‌ها قسمی بود که خوردند

در چشمهٔ شرم آب نماند از دل بیدرد

کردند جبین بی‌نم و چشمی نفشردند

آه از شرری چند کز افسون تعلق

[...]

مردان که ره خدا سپردند

در عالم زندگی بمردند

ای چشمهٔ زندگی که مردند

آن تشنه لبان که از تو خوردند

چو مرد آمنه رحمت کند خدای او را

چهار طفل یتیمش چه لطمه ها خوردند

نرفت سالی افزون دو پور و دختی از آن

به خاک آرزوی مادر از جهان بردند

صفائی از پی تاریخ مرگ آنها گفت

[...]

بر او تمام به یکباره حمله آوردند

هر آنچه جور برآمد ز دستشان کردند

نشنیدند و پس از وی زبرنی کردند

توسن شادی جیحون زمحن پی بردند