گر صغیر مینالد روز و شب ز هجرانش

نیست رسم مهجوران غیرناله و فریاد

ای فلکی از چه زمینی شدی

شاد به این خاک‌نشینی شد

بود در این فکر که از بخت بد

اشتر همسایه ز دل بانگ زد

هیکل پاکش که در آن دلق بو

چارهٔ بیچارگی خلق بود

این همه اندرز برون از عدد

کش نبود راه به پایان و حد

سلام بی‌عدد صلوات بی‌حد

زما بر طاق ابروی محمد

ازین سوال من آن پیرزن به حرف آمد

که من ز مردم تهران ندیده‌ام جز بد

ز فرط خشم همی زد به روی خاک لگد

گهی پیاپی سیلی به روی خود می‌زد

پدر و مادرت آیا که بدند؟

تو چرا زنده ای، آنها چه شدند!

بر زبانم بر او، حرف پدر چون آمد

بر رخش وضعیت حال دگرگون آمد

گوئی این حرف خراشیدش و دل خون آمد

[...]

به جز از مذهب هر کس باشد

سخن اینجای، دگر بس باشد

با من ار یک دو سه گوینده، هم آواز شود

کم کم این زمزمه، در جامعه آغاز شود

با همین زمزمه ها، روی زنان باز شود

[...]

تا تهیه در لندن، شد اساس جمهوری

خود سری تدارک شد، بر قیاس جمهوری

ارتجاع و استبداد، در لباس جمهوری

آمد و نمود، حیله با رنود

سپس آن پرده دگر زیر و زبر می‌دیدم

آخر از خانه، مرا رهسپر بیشه نمود

ز اشک خود بر آتش دل، آب‌پاشی می‌کنم

باز طبعم بیشتر، آتش‌فشانی می‌کند

دل دگر پیرامن دلدار را، ول کرده است

بر زوال ملک دارا، نوحه‌خوانی می‌کند

میهمانان وثوق الدوله، خونخوارند سخت

ای خدا با خون ما، این میهمانی می‌کند!

مزد کار دختر هر روزه، یکجایت نبود

تا که بفروشی به هر کو، زرفشانی می‌کند!

این چه سری بود؟ رفت آن پای دار، این پایدار

باز هم صد ماشاالله زندگانی می‌کند!

به که تقسیمش کنند، این ملک صاحب‌مرده را

تا بردش آن کس که بهتر پاسبانی می‌کند!

دست از تابوت بیرون آورید، ار زنده‌اید!

گفته شد کاین نیم‌مرده سخت‌جانی می‌کند!

چشم بد مجرای این سرچشمه خون تاکنون

زین سپس ریزش ز مجرای زبانی می‌کند!

سبک رخت سفر بربست، از دنیا و چشمانش

به دنیا خیره بد کز این سفر کردن چه حاصل شد؟