نترسی که بر جای این کار بد

زمین، این سپه را به دم درکشد

مرآن را که در چشم دل نیست نور

به راه خدا هست با دیده، کود

که بر نو جوانیت رحمت نکرد؟

مرا کرد همخوابه ی داغ و دود

چو لختی نگه کرد، وی را شناخت

زدل مهر آنشاه بگزیده بود

بداختر بدو گفت: ای بی خرد

چرا می زنی بهر ما فال بد؟

به هریک از آن بیکسان، مرد راه

بدانسان که بایست پوشش بداد

تو گفتی که بهرام آمد فرود

زگردون به هامون، ابا تیغ و خرد

دمی گشت بیننده ام گرم خواب

چو بیدار گشتم چنین روی زرد

زمان تا زمان سود پهلو به خاک

سروریش پرخاک گشتی رخ بد نهاد

اگر چند با ما نکرده است بد

یکی خواهش ما نکرده است رد

چو آگاهی آمد به مختار راد

به سوی براهیم یل نامه کرد

که او منقذ مره اش نام برد

دلش تیره از بدگهر مام بود

بترسید و آمد به مشکوی خود

بسی بد پشیمان زکردار بد

وزان بد سگالان دور از خرد

بود بیست افزونتر از چارصد

هم از ره چو در تاخت سوی پلیدی

دلیرانه بردشمن آوا کشید

بریدند و با آن سر بی خرد

که بادش زدادار، نفرین بد

به روی همایون روان کرد رود

سپس داد سبط نبی را درورد

نخستین تن از آتش دمی نوش کرد

سپس جان به پیر خرابات داد

این تا جوران عرش مسند

هستند ز گوهر محمد

اول این جام شراب فقیه امام! گرفت

می پرستان را به نوشانوش پس آوا زدند