با رفیقی کزو امیدی نیست

نه رفاقت که یاد هم نکند

عقلا گفته‌اند پیش از ما

نم شود هرکسی که نم نکند

اسقفان در تکاپو افتادن

پادشاهان به زانو افتادند

زن روسی گرفته در مشهد

مورد سوء‌ظن شدست و حسد

گفتم ارنیست رخصت مشهد

حبس بهتر مرا ز نفی بلد

داشت باید به مکر و فن جاوبد

خلق را در میان بیم و امید

در جهان راه راست می‌پوبد

وز کژی‌ها کرانه می‌جوید

بندها را زیکدگر ببرید

تنگ‌ها را چو رهزنان بدربد

که به یک روز پاسبان بلد

راند قانون به مردم مشهد

به یزدان نیکی دهش بگروند

دروغ از فریبندگان مشنوید

دژآگه چهار است کز خوی بد

کند دشمنی با تن و جان خود

چو این پیک آمد بر شاه سارد

پیام شهنشاه بر وی گشاد

یک امشب در این دشت راحت کنید

بچا در همه استراحت کیند

سر راه او شمع افروختد

بدشت عود و عنبر همی سوختند

هم از رود ها لیس تا شهر سارد

بفرمان آن شاه گردن نهاد

یکی پارسی افسر نامدار

بیامد بمیدان سوی کارزاد

بگفتا منم نامدار دلیر

بگاه نبردم چو یک نره شید

برفتند یکسر سوی شهر سارد

نبودند از آن جنگ مسرور و شاد

از آن سوی گزروس آمد بسارد

دلی پر زکینه سری پر زباد

بفرمو هستم ترا خواستار

نه با تو کنم جنگ و نی کارزاد