با دل گفتم که ای دل از نادانی

محروم ز خدمت شده‌ای میدانی

دل گفت مرا سخن غلط میرانی

من لازم خدمتم تو سرگردانی

در عشق موافقت بود چون جانی

در مذهب هر ظریف معنی دانی

از سی و دو دندان چو یکی گشت دراز

بی‌دندان شد از چنان دندانی

با دل گفتم که ای دل از نادانی

محروم ز خدمت کیی می‌دانی؟

دل گفت مرا تخته غلط می‌خوانی

من لازم خدمتم تو سرگردانی

اگر فضل خدا بر خود بدانی

بماند بر تو نعمت جاودانی

رهبر و رهنمای و رہ دانی

در همه حال حال گردانی

فیلسوف زمانه قطب الدین

کرده کاری عجب چه نادانی

بر لب شیخ زاده بسطام

از طمع تیز کرده دندانی

خواست تا گاو لیس بر دهدش

[...]

هر بدی کان ز دیگران دانی

به حقیقت توئی اگر دانی

بچه ی مرغ تا نگردانی

نام دلدار من کجا دانی

دادم به تو دل من ز سر نادانی

شبهای سر زلف توأم تا دانی

دارم ز سر زلف تو ای دوست به دست

اسباب پریشانی و سرگردانی

اینست حیات جاودانی

رمزی گفتیم اگر بدانی

اگر رخش هوس زینگونه دانی

به رسوایی کشد کار تو دانی

گفتم ای نور پاک یزدانی

وی ز تو عالمی به نادانی

ازو کشمیر خلد جاودانی

ازو روشن چراغ قدردانی

همه زین زمره اند تا دانی

جرعه نوشان فیض یزدانی

که مشکل کی شود آسان؟ بدانی

کلیدش هست دست کاردانی