استاد سرای اوست تقدیر

استاده بر آستان دولت

چرخ است کبودهٔ به داغش

افشرده به زیر ران دولت

امروز منم زبان عالم

تیغ تو شها زبان دولت

پیشت کند آسمان زمین بوس

کای درگهت آسمان دولت

لطف ازلیت پاسبان باد

شمشیر تو پاسبان دولت

خسرو مشرق جلال الدین که کرد

ذوالجلالش کامران مملکت

داور اسلام خاقان کبیر

عدل را نوشیروان مملکت

تاجدار کشور پنجم که هست

کیقباد خاندان مملکت

مصطفی عزم و علی رزمی که هست

ذوالفقارش پاسبان مملکت

شهریاری کز کف و شمشیر اوست

ابر و برق آسمان مملکت

او روان شاد است تا فرزند اوست

صورت عدل و روان مملکت

دشمنش بس دور ماند از تاج و تخت

خرمگس گم شد ز خوان مملکت

من زبان روزگارم بر درش

چون سر تیغش زبان مملکت

باد گردون در ضمان دولتش

دولت او در ضمان مملکت

کشیده بارگاهی شصت بر شصت

ستاده خلق بر در دست بر دست

به عمری کو بود پنجاه یا شصت

چه باید صد گره بر جان خود بست

چو بدر انجمن گردد هلاکت

بر افروزند انجم را جمالت

گفت بوسه دهی‌ام؟ گفتا شصت

گفت هان وقت هست؟ گفتا هست

آنکه او را بر آسمان رختست

در زمین باز جستنش سخت

در آن خشمناکی به فرزانه گفت

که دولت ز من روی خواهد نفهت