شهدت علیک بأنک کاذب

احوالک المختلة المتغیرة

و یا مکرر ذکراها علی طرب

هات الا حادیث عن بطحائیها هات

سکان مربعها رهط مکرمة

لا یبخلون علی العافی باقوات

دهرش کجا فکند و سپهرش کجا کشید؟

روز و شبش کجا زد و بختش کجا نواخت؟

وقتی اندر زمین و امر شاست؟

بود مردی گدا و گاوی داشت

از دوست پیامآمد کاراسته کن کار

اینست شریعت

مهر دل پیش آر و فضول از ره بردار

اینست طریقت

برگزین زین جهان یکیّو بس

گرت بادانش و خرد خویشیست

در قصه عشق تو بسی مشکلهاست

من با تو بهم میان ما منزلهاست‌

عجبت لمن یقول ذکرت ربی

فهل انسی فاذکر ما نسیت.

و فی کل شی‌ء له آیة

تدلّ علی انه واحد

در صنع آله بی عدد برهانست

در برگ گلی هزارگون دستانست‌

حشاشة نفس ودّعت یوم ودّعوا

فلم ادر ایّ الظّاعنین اشیّع

فردا برود هر دو گرامی بدرست

بدرود کرا کنم ندانم ز نخست؟!

قوله، (ص) «بعثت بجوامع الکلم، و لأتمم مکارم الاخلاق».

مهره کس را ندید اندر همه دریای مهر

تا نقاب از چهره جان مقدّس برگرفت

هر که صاحب دیده بود آنجا دل از جان در گرفت‌

فخلّ سبیل العین بعدک بالبکا

فلیس لایّام الصّفاء رجوع

دردا و دریغا که از آن خاست و نشست

خاکیست مرا بر سر و بادیست بدست‌

و لو بید الحبیب سقیت سمّا

لکان السم من یده یطیب‌

دشنام تو ای دوست مرا مدح و ثناست

جور تو مرا عدل و جفای تو وفاست‌

وعظتک اجداث صمت

و نعتک ازمنة خفت‌

وارتک قبرک فی القبور

و انت حیّ لا تمت‌

گرچه اندر آب و در آتش بود

عیش او با مهر اللَّه خوش بود

نام تو چراغ ظلمت یونس گشت

آرایش هر چه در جهان مجلس گشت‌

فراق او ز زمانی هزار روز آرد

افروختگان وصال همی‌گویند:

بلای او ز شبی صد هزار سال کند

سرای پرده وصلت کشید روز نواخت

تبسّطنا علی الآثام لمّا

رأینا العفو من اثر الذّنوب‌

چون عفو تو راه جرم من پاک ببست

زین پس همه در معصیت آویزم دست.

هل الدّنیا و ما فیها جمیعا

سوی ظلّ یزول مع النّهار؟

ما همچو مسافریم در زیر درخت

چون سایه برفت زود بر دارد رخت.

چون روز وصال شد جزایش کردم

کاری نگرستی و نباید نگریست

و افنیت عمری علی بابه

فتلک اذا کرة خاسرة