در عجم افتاد خلقی از عرب

ماند از رسم عجم او در عجب

مرد می‌شد همچنان تا با عرب

عور و مفلس، تشنه جان و خشک لب

هست موری را هم اینجا ای عجب

هر نفس صد پیل اجری بی سبب

در دبیرستان این سر عجب

صد هزاران عقل بینی خشک لب

باز بعضی در بیابان خشک لب

تشنه در گرما بمردند از تعب

باز بعضی در تماشای طرب

تن فرو دادند فارغ از طلب

کس نداشت آن زهره درچل روزوشب

تا گشاید درسخن با شاه لب

کس چه داند تا درین حبس تعب

عمر خود چون می‌گذارم روز و شب

براندیشید سلطان گفت امشب

غم سلطان که خواهد خورد یا رب

من از تو راضیم هم روز و هم شب

تو از من نیز راضی باش یا رب

علی الجمله چو آمد زنگی شب

نهاده نصفئی از ماه بر لب

شنودم من که پیری را مقرب

به سختی درد دندان خاست یک شب

همه شب تا بروز و روز تا شب

ستاده بر درش می‌گفت یا رب

چو بهر کردن آزاد یا رب

فریضه کردهیی مال مُکاتب

ز نور او موحدّ شد مقرّب

که در صبحست همرنگی کوکب

دمی با همدمی می کش لبالب

که فردا را امیدی نیست تا شب

بسوی قصر شد، وان روز تا شب

ز شوق آن شبش میگفت یا رب

زهی خوشی که شه را بود آن شب

خوشی نبود کسی را لب بر آن لب

یک امشب از قدح می نوش تا لب

که فردا را امیدی نیست تا شب

بدین امّید روز آورد با شب

ولی تا روز آن شب کرد یارب