مرا دیدی که راه پارسایی

چگونه داشتم در پادشایی

همی ناکرد باید پادشایی

بزرگی جستن و فرمانروایی

اگر چه دیدم از تو بی وفایی

نهادی بر دلم داغ جدایی

جدا شد کام من تا تو جدایی

نیاید باز تا تو بازنایی

گر این نامه بخوانی بازنایی

به بی رحمی دهم بر تو گوایی

مبادا هرگز از دردم رهایی

اگر من صبر دارم در جدایی

چه باشد گر تو کردی بی وفایی

به نادانی ز من جستی جدایی

چو در خوابم همی مهرم نمایی

چو بی خوابم همی دردم فزایی

به گاه خواب ناخوانده بیایی

بدان تا حسرتم افزون نمایی

تو خورشیدی مرا از روشنایی

نیاید روز من تا تو نیایی

به نادانی مجوی از من جدایی

که در گیتی تو خود با من سزایی

چه خوش روزی بود روز جدایی

اگر با وی نباشد بی وفایی

همه کس را همی خوشی نمایی

مرا باری چرا گشی فزایی

نه بس جان مرا در جدایی

که نیزش درد بیزاری نمایی

تو چون من مردمی نه چون خدایی

مرا چندین جفا تا کی نمایی

اگر خرسند گردم در جدایی

ز من باشد نشان بی وفایی

خبر دارد که چونم در جدایی

جدا از خورد و خواب و آشنایی

نه برگیری ز من درد جدایی

نه حال خویش در نامه نمایی

ز بی رحمی مرا تا کی نمایی

دریغ دوری و درد جدایی

چو یاد آمد مرا آن بی وفایی

که از تو دیده‌ام روز جدایی