شنیدی همانا که یزدان پاک

چه دادست ما را بدین تیره خاک

تن فور دیدند پر خون و خاک

بر و تنش کرده به شمشیر چاک

خزاعه بیامد چو او گشت خاک

بر رنج و بیداد بدرود پاک

وز ایدر برهنه شود باز خاک

همه جای ترس است و تیمار و باک

به سوی عمود آمد از تیره خاک

به منقار چنگالها کرد پاک

بره‌بر یکی شارستان دید پاک

که نگذشت گویی بروباد و خاک

بران استخوان بر نگاریده پاک

نبینی به شهر اندرون گرد و خاک

نهفتند صندوق او را به خاک

ندارد جهان از چنین ترس و باک

بنالم ز تو پیش یزدان پاک

خروشان به سربر پراگنده خاک

به دم سواران یکی غرم پاک

چو اسپی همی بر پراگند خاک

ز خورشید تابان وز گرد و خاک

زبانها شد از تشنگی چاک چاک

چو خشنود باشد جهاندار پاک

ندارد دریغ از من این تیره خاک

ز دیوان دگر نام او کرده پاک

خورش خاک و رفتنش بر تیره خاک

چنین است امیدم به یزدان پاک

که چون سر بیارم بدین تیره‌خاک

نیایش کنی پیش یزدان پاک

بگردی به زاری بران گرم خاک

همه جامه‌ها را بکردند چاک

همی ریختند از بر یال و خاک

ز دشت سواران برآرند خاک

شود جای بر تازیان بر مغاک

ازان پس ز ایرانیانش چه باک

چه ما پیش او در چه یک مشت خاک

بدو گفت من کس ندارم که خاک

بروبد برد ریزد اندر مغاک

برون کرد و سرگین بدو کرد پاک

بینداخت با خاک اندر مغاک