که کند با قضای او آهی

جز فرومایه‌ای و گمراهی

زده در پیشگاهِ آگاهی

کوس تفرید لِیْمَعَ اللّهی

به تو از ملک ماه تا ماهی

نامزد شد خلیفة اللهی

متاب از جوع رو گر مرد راهی

بجو از جوع هر فیضی که خواهی

دلبران اخترند و تو ماهی

نیکوان لشکرند و تو شاهی

چندگویی دلت چگونه بود

تو درون دلی خود آگاهی

بس درازستی ای شب یلدا

[...]

ای گدای در توهر شاهی

نیست غیر از در توام راهی

نه چمنراست چون قدت سروی

نه فلک راست چون رخت ماهی

نیست الا چه زنخدانت

[...]

خنده به لبش نجسته راهی

از دل کشد آه گاه گاهی

ای امی داننده هر علم کماهی

در فقر الی الله زده ای سکه شاهی

فرقش زفر افسر لولاک مباهی

در عالم قدسش نبود نام تناهی

که ای دانای هر رازی کماهی

بر این قوم از تو میخواهم گواهی

شب مهتاب و حوت و برج ماهی

جوانی و بت مژگان سیاهی

جدا از حاسدان دور از رقیبان

همین فایز به است از تاج شاهی

در طواف حرمم گفت بگوش آگاهی

حلقه میکده را هم به ادب زن گاهی

بینی از مروه میخانه صفای رخ دوست

گر کنی سعی و در آن حلقه بیابی راهی

نیست در صومعه سودی بخرابات گرای

[...]

گر بگذری ای صفی ز هر دلخواهی

بر دوست رسی روی تو از هر راهی

مقصود تو جز نیست چون رفت توئی

خود معنی لا اله ‌الا اللهی

تو نپنداری کانصورت اللهی

بود آن صهبا یا ساقی برواهی

بل بساقی بود آن باقی اگر خواهی

آردش ساقی در ساغر ز آگاهی

چوبنوشی رسدت نشأه بناگاهی

کندت ساقی در اینهمه همراهی

و زان پس میرشمس‌الدین چو ماهی

فروزان شد بگو بی‌اشتباهی

بود آن امتداد پادشاهی

ظهور حضرت باری کماهی

چه برنا اهل لطف پادشاهی

ندارد بهر او غیر از تباهی

شود روشن بنور قدس شاهی

باو بیند حقایق را کماهی

ز عارف گوش کن گر مرد راهی

بذات و وصف و فعل حق گواهی

بود در عزتش بر تاج شاهی

باو هم حاجت است آنجا کماهی