که ای شمع شبستان الاهی

ز یمنت رسته شب از رو سیاهی

اشارت کرد خسرو تا سپاهی

سوی آن بزمگه کردند راهی

به عزم مصر گردیدند راهی

شه و منظور و ناظر با سپاهی

ز سرما آب را حال تباهی

ز یخ خود را کشیده در پناهی

دو سر هرگز نگنجد در کلاهی

دو شه را جا نباشد تختگاهی

بلی شرع است ایوان الاهی

نبوت اندر او اورنگ شاهی

کلامش نایب وحی الاهی

گواه این سخن مه تا به ماهی

گدا را سر فرو ناید به شاهی

اگر عشقش دهد صاحب کلاهی

ز حرمان خویشتن را چند کاهی

تو خورشید جهانتابی نه ماهی

و گر بر هر دو نیز آسیب خواهی

از آن جان پروری زین مغز کاهی

چه گویم با چنین بی روی و راهی

که خوی افکنده با ظلمت ز ماهی

هم از آخر نمایی عذرخواهی

دهی امیدش از الطاف شاهی

به چشم مستم آری نگاهی

بنشناسی سفیدی از سیاهی

بیا تا بر رخت آرم نگاهی

که در کیش وفا نبود گناهی

این طرفه که آه صبحگاهی

زآیینه ی دل برد سیاهی

سحرم هاتف میخانه به دولت خواهی

گفت باز آی که دیرینه ی این درگاهی

خبر آمد دلیل آگاهی

جهل برهان و نقص و گمراهی

چه خوش بادی است باد صبحگاهی

کز او در جنبش آید مرغ و ماهی

ای پادشه مملکت آگاهی

در زیر نگین تو را، ز مه تا ماهی

باختم رسل چسان رسالت شد ختم

ختم است چنان، بحضرت تو شاهی

هرگز نگرفتیم به خوبان سر راهی

وز جذب نظر وانکشیدیم نگاهی

ای دل چو سراپای وجودت همه شد یار

من هیچ ندانم دگر از یار چه خواهی