بدو گفت گیو ای سر بانوان

انوشه روان باش تا جاودان

دو منزل یکی کرد و آمد دوان

همی تاخت برسان تیر از کمان

چنان خوار برگشت زو رودبان

که جان را همی گفت پدرودمان

بدو گفت ز ایدر برو باصفهان

بر نیو گودرز کشوادگان

بنه نامه و نام یزدان بخوان

بگردان عنان تیز و لختی ممان

از او گشت پیدا مکان و زمان

پی مور بر هستی او نشان

کنون ای خردمند روشن‌روان

بجز نام یزدان مگردان زبان

گوان خوان و اکوان دیوش مخوان

که بر پهلوانی بگردد زیان

چو دانی که بر تو نماند جهان

چه پیچی تو زان جای نوشین روان

یکی آفرین کرد بر ساربان

که پیروز بادی و روشن روان

به پوزش بیاراست قیصر زبان

بدو گفت بیداد رفت ای جوان

مران جای را داشتندی چنان

که مر مکه را تازیان این زمان

زده باد گردنت خسته میان

به خاک اندرون ریخته استخوان

برادر بد او را دو آهرمنان

یکی کهرم و دیگری اندمان

چنان پاک تن بود و تابنده جان

که بودی بر او آشکارا نهان

بدان ای گزیده شه خسروان

که من هرچ گفتم نباشد جز آن

به گاهی که باد سپیده دمان

به کاخ آرد از باغ بوی گلان

فرستاده بد هر سوی دیده‌بان

چنانچون بود رسم آزادگان

دگر دست لشکرش را همچنان

برآراست از شیر دل سرکشان

بدین اندرون بود شاه جهان

که آمد یکی خون ز دیده چکان