ببست آن در آفرین خانه را

نماند اندرو خویش و بیگانه را

همی گفت ناساخته خانه را

چرا ساختم رزم بیگانه را

شب آمد بیاورد فرزانه را

همان مردم خویش و بیگانه را

دگر حاجب راد و فرزانه را

چراغ دل خویش و بیگانه را

بین ای مه آسمان و مبین آسمانه را

وآهنگ باغها کن بگذار خانه را

کامروز هم نخواهد مرغ آشیانه را

خندید باغ ملک به خندان چمانه را

ای یادگار خواجهٔ ماضی زمانه را

وی رسم تو سبب‌ْ شرف جاودانه را

راضی است جان ز رسم تو در روضهٔ جنان

آن خواجهٔ مبارک و صدر یگانه را

هرچند فارغی و به شادی نشسته‌ای

[...]

ای هوای تو شده مقصود هر فرزانه را

چرخ با مهر تو خویشی داده هر بیگانه را

صورتی شاهانه داری ، سیرتی در خورد آن

سیرت شاهانه باید صورت شاهانه را

نکته ای ز الفاظ تو ابکم کند گوینده را

[...]

چو از شمع خالی کنی خانه را

نبینی دگر نقش پروانه را

فرشته کنم دیو هر خانه را

برآرایم از گنج ویرانه را

شهنشه پذیرا شد آن خانه را

به همخانگی برد فرزانه را

بکشت آتش هیربد خانه را

وز آتش پراکند پروانه را

سپاه سپنجاب و فرغانه را

دگر مرز‌دار‌ان فرزانه را

چو فرزانه دید آن دو بتخانه را

بدیع آمد آن نقش فرزانه را

فروغ از چراغی ده این خانه را

که سازد کباب این دو پروانه را

وبال است از این چشم ِ بیگانه را

چو از دیدن شمع پروانه را

دو باشد مگس انگبین خانه را

فریبنده چون شمع پروانه را

بخوانید سقراط فرزانه را

گشاید مگر قفل این خانه را

خلوت خود ساز عدم‌خانه را

باز گذار این ده ویرانه را

در طمع آن بود دو فرزانه را

کز دو یکی خاص کند خانه را

چو سوخت از غم دل دیوانهٔ را

نخواهد سوخت آخر خانهٔ را