مگر ما را درین ره طفل دانند

که چندین جوز بر گنبد فشانند

فصیحانی که در روی جهانند

چو سوسن وصف گل را ده زبانند

عوام الناس این معنی ندانند

عوام الناس در دعوی بمانند

مر او را در جهان بس عاشقانند

که بر وی هر زمان جانها فشانند

بظاهر گرده و دو هادیانند

ز بعد مصطفی صاحب زمانند

عوام الناس اکثر جاهلانند

حقیقت دین یزدانی ندانند

عوام الناس این معنی ندانند

عوام الناس در دعوی بمانند

کلیم الله را هادی ندانند

همه گوساله را الله خوانند

بدین معنی همیشه در جهانند

ز نسل و نسبت یک خاندانند

بمنزلگاه عشقش عاشقانند

سراسر عاشقان عارفانند

درین درگه همیشه عاشقانند

که هر دم جان به جانان برفشانند

بدو بینند هر حرفی که خوانند

ازو دانند هر علمی که دانند

بتازی آن گهر را روح خوانند

ازو مردم به جز نامی ندانند

گهی عاصی و گه عادیش خوانند

بصورت دورش از جنت برانند

تمامت انبیا جویای آنند

در این ره جمله از ما باز مانند

گروهی علم ظاهر را بخوانند

فروع و اصل او یکسر بدانند

چو آن علم لدنی را بدانند

ز جمله علمها دامن فشانند

بتعلیم خدا علمی بدانند

کزان دانش همیشه زنده مانند

ترا دانند چیزی میندانند

ترا از جان و دل دانی که خوانند

بتو بخشیدم ایشان را که دانند

ز بهر تو سوی جنت رسانند