با این دو سه نادان که چنان می‌دانند

از جهل که دانای جهان ایشانند

خر باش که این جماعت از فرط خری

هر کو نه خر است کافرش می‌خوانند

عاقلان نقطهٔ پرگار وجودند ولی

عشق داند که درین دایره سرگردانند

لاف عشق و گله از یار، زهی لافِ دروغ

عشقبازانِ چنین مستحق هجرانند

گر شوند آگه از اندیشهٔ ما مغبچگان

[...]

درین ره انبیا چون ساربانند

دلیل و رهنمای کاروانند

عارفانی که علمِ ما دانند

صفت ذات اسم را خوانند

با این دو سه نادان که چنان می‌دانند

از جهل که دانای جهان ایشانند

زان سوتر پل شدن توانند

یا در پل آتشین بمانند

آنها که جهان قدیم دانند

زین نکته که رفت بی نشانند

تا ذره همه خداش دانند

تا قطره همه خداش خوانند

چو زد بر دیده بیناییش دانند

چو زد بر عقل داناییش خوانند

چو زد بر دیده بیناییش دانند

چو زد بر عقل داناییش خوانند

طبیبان الهی صوفیانند

که اسرار ازل را ترجمانند

مگیر آنرا که از دستت ستانند

نشین جائی کز آنجایت نرانند

چود اعضائی که در جنبش ز جانند

چو روح از تن جدا شد ناتوانند

هزاران گونه گل در گلستانند

که با هم مختلف اندر عیانند

مردم همه از بهر درم جامه درانند

دنبال زر و سیم شب و روز دوانند

در کشمکش خانه و اسباب جهانند

اندر پی دنیاطلبی پیر و جوانند

مردم پی دلجویی و آمال زنانند

[...]

ده نشینان جهان در طلب ملک جهانند

در پی تخت کیانند و ندانی که کیانند

استاد کُلّ فی الکُلّ شوریده است در شعر

تنها نه من بر آنم مَردُم همه بر آنند

از اهل ذوق شیراز خواهم که گاه گاهی

با خوب رو نگاری چون کامِ دل برانند

هر عضو او که بینند از عضو دیگرش به

[...]

به نوکرها سپردم تا بدانند

که گر عارف رسد از در نرانند

تمامًا حقه باز و شارلاتانند

به هر جا هر چه پاش افتاد آنند

ز کَیدِ مهر و مه غافل نمانند

جوانی را به غفلت نگذرانند