لیک وجدان مباح می‌خواند

زان که عیبی در آن نمی‌داند

وز بدی دوزخش نترساند

که بدی را به طبع بد داند

علمش از دست دیو برهاند

در سرشتش فرشتگی ماند

هیچ کس‌ آن‌ نسخه‌ نیارست خواند

ور قدری خواند نیارست راند

جمله نیاکان تو ایرانی‌اند

جز پسر بهمن و دارا نیند

به کورش نگه کرد شه خیره ماند

بزد بر لبان نام یزدان بخواند

بیاورد بر تخت خود بر نشاند

 و بر او همی نام یزدان بخواند

رژه برکشید و سپه برنشاند

شهنشاه ایران سوی مصر راند

شهنشه سپهدار را پیش خواند

سخن های شایسته با او براند

خشایار بشنید و خیره بماند

برآن ماهرو نام یزدان بخواند

خاصه موسمی کز دل خاک لاله رویاند

ابر در فرو پاشد باد گل بر افشاند

مجمع طیور الحق جشن شاعران ماند

قمر یک ز سرمستی حال خود نمیداند

صغیر این درس عبرت هرکه خواند

عجب گر بهر نادادن ستاند

به ابر پاره چو مه نور خویش افشاند

به سان پنبهٔ آتش گرفته می‌ماند

ز من مپرس که کبکم خروس می‌خواند

چو من ز حُسن طبیعت که قدر می‌داند

گهی چون بی‌وفایانش همی خواند

گهی از جنس ایرانی سخن راند

در چمن آمد غزلی نغز خواند

رقص کنان بال و پری برفشاند

گاه خط بنوشت و گاه افسانه خواند

ماند، اما بیخبر از خانه ماند

بزندان حوادث، هفته‌ها ماند

ز فصل بینوائی، نکته‌ها خواند

گل آن خوشتر که جز روزی نماند

چو مانَد، هیچکش قدرش نداند

چو عمری گرگ بد دل، گلّه رانَد

دگر زان گله، چوپان را چه ماند

مور، تا پی داشت در پا، سرفشاند

چون تو، اندر گوشهٔ عزلت نماند