ز مشک و پرستار و زرین ستام

همان جامه و اسب و تخت و غلام

کجات آن به رزم اندرون فر و نام

کجات آن به بزم اندرون کام و جام

نیابد کسی ز این فزون کام و نام

بزرگی و خوبی و آرام و جام

کنون یافتم هرچه جستم ز کام

بباید پسیچید کآمد خرام

تو ای پیر بیدار دستان سام

مرا دیو گویی که بنهاد دام

چنین داد پاسخ ورا پور سام

که خسرو ترا شاه بُردَست نام

سرودگوی شد آن مرغک سرودسرای

چو عاشقی که به معشوق خود دهد پیغام

همی چه گوید؟ گوید که: عاشقا، شبگیر

بگیر دست دلارام و سوی باغ خرام

امید نیکی و تاج ملوک و صدر کرام

بزرگ خسرو آزادگان و فخر انام

بمین دولت و دولت بدو همیشه عزیز

امین ملت و ملت بدو گرفته نظام

سپهر کلی و جزوی بدو نموده هنر

[...]

هم غالیه زلفینی و هم سیم اندام

هم روی نکو داری و هم نیکونام

دو لب چو مدام داری و زلف چو دام

من مانده به دام دایم از بهر مدام

چرا بگرید زار ار نه غمگنست غمام

گریستنش چه باید که شد جهان پدرام

سخاوت تو ندارد درین جهان دریا

سیاست تو ندارد بر آسمان بهرام

عجب دو چیز بیک چیز داد یک چیزش

بملک داد سر تیغ او قرار و قوام

بر آن راهداران جوینده کام

یکی مهتری بد دیانوش نام

یکی تیز پائی و دانوش نام

گذشته برو بر بسی کام و دام

یکی دوستش بود توفان بنام

بسی آزموده بنا کام و کام

زن بد کنش معشقولیه نام

نبودش جز از بد دگر هیچ کام

دریغم آید خواندن گزاف وار دو نام

بزرگوار دو نام از گزاف خواندن عام

یکی که خوبان را یکسره نکو خوانند

دگر که عاشق گویند عاشقان را نام

دریغم آید چون مر ترا نکو خوانند

[...]

چنین قصه ای را کس از خاص و عام

نگوید بدین وزن و انشا تمام

مر آن هر دو سالار را بود نام

یکی را هلال و یکی را همام

بدان هر دو زیبابت کش خرام

عجب شادمانه دل باب و مام