ای بار خدای لایزالی

ذات تو عری ز خلق و عالی

پیوسته کنم گنه که بر من

عفو تو رسد علی‌التوالی

شد احمد را از آن پس رتبه عالی

که خوانند اهل توحیدش غزالی

گشودم رخت عشق لاابالی

بشهری چون بهشت عدن عالی

ز حق در نفی آثارت مجالی

شد ار پیدا بعین اتصالی

بدانسان یافت خاطر اشتغالی

که مر تفریق را نبود مجالی

شود عبد از صفات خویش خالی

پس آنگه پر زو صف ذات عالی

و را خلوت مقامی گشت و حالی

در آنجا نیست غیریرا مجالی

در اثنای بوارق بالتوالی

کند گر آن درنگی در مجالی

ظهور اوست بر اسماء عالی

هم امداد نفس خود بالتوالی

و ز آن اشهاد او را هست حالی

که باشد معرفت بی احتمالی

چه سود از اینهمه الفاظ عالی

که محی‌الدین نوشته یا غزالی

نشد زین علمشان حاصل کمالی

بغیر از گفتگو و قیل و قالی

بود رزق خیال ادراک عالی

بر اشباح و صورهای خیالی

ز تاریکی بود بسط لیالی

دگر هم بسط روز از شمس عالی

ز عبدالعدل گویم با تو حالی

تو هم بشنو بگوش اعتدالی

شناسد آنکه نبود ملک و مالی

ز بهر عید یا خلق و خصالی

بود مقصودم از ویرانه حالی

که اندر نظم تام آید خلالی

نباشد اذن حق بر کسب حالی

که معدوم است اصلش هم ضلالی

نباشد سلب زو خیر و کمالی

نه هم شبه و نظیرش در خصالی

شود حاصل مرا او را هر کمالی

بود باهمت او پست حالی