فضائی دید از اغیار خالی

بری از جنس هر سفلی و عالی

برای امت از درگاه عالی

سند پروانه شمع لایزالی

نماند در مقام خسته حالی

دل پر سازد از فریاد خالی

ز دام و دد چو دورش گشت خالی

خروشان شد ز درد خسته حالی

ز باغ دلبری قدش نهالی

رخش از گلشن جنت مثالی

چه ذاتی عین نور ذوالجلالی

چه نوری اله اله لایزالی

نخستین نخل باغ ذوالجلالی

بدو خرم ریاض لایزالی

اگر پویی ز اسفل تا به عالی

نبینی ذره‌ای زین میل خالی

هر آن صنعت که برسنجی به مالی

بهای گوهری باشد سفالی

به سان همت عشاق عالی

چون عهد عشق بازان لایزالی

دلی باید ز هر امید خالی

درون سوز، آرزوکش، لاابالی

چو پیش آمد رواقی دید عالی

که کردش دست عشق از سنگ خالی

شکم از خوشدلی و خوشحالی

گاه پر می کند، گهی خالی

همین باشد همین مجذوب حالی

کمال آباد عشق لاابالی

پس از عمری نصیبم شد وصالی

وصالی بیوفاتر از خیالی

ز تأثیر هوای برشکالی

اثر باقی نماند از خشکسالی

به بزم می کشان لاابالی

تهی شد شیشه، جای باده خالی!

ترم از ابرهای خشک ایران

خوشا هند و هوای برشکالی

گل امید من تا کی به بزمش

[...]

نگردد ظلم را کس بر حوالی

تخلص گشته شیران را «غزالی»!

سراسر قلعه های آن حوالی

دل خود را ازیشان کرد خالی

برآمد ابرهای برشکالی

جهان را همچو کهسار از حوالی