مهی دارم که انوار جمالش

کند هر دم تجلی در جلالش

جلالش با جمال از بس درآمیخت

یکی گشته جلالش با جمالش

شب عید است و ساقی را بساغر

[...]

ز چشم غیر پوشیدم جمالش

نمیدانم چه سازم با خیالش

به کویش زندگی چندان حرام است

که خونم غیر اگر ریزد حلالش

نویسم نامه و مرغی نبینم

[...]

نباشم ساعتی منفک ز حالش

که آید فکر دیگر در خیالش

زدم بر خاک چون کنده نهالش

به قدر وسع دادم گوشمالش

بدیدم آنچه در هجر جمالش

خداوندا نبیند کس مثالش

به کنج خلوت هجران شب و روز

تسلی میدهم دل با خیالش

بود دوزخ زهجرانش کفایت

[...]

دل به دنبال وفا رفت و من از دنبالش

تا به دنبالهٔ این کار ببینم حالش

جمعی افتاده به خاک از روش چالاکش

خلقی آغشته به خون از مژه فتانش

مژدهٔ قتل مرا داد و به تعجیل گذشت

[...]

دلم پران شده است از قُمْتَعالش

ز دردِ هجر رسته در وصالش

جمالش دیدم و دادم دل از دست

ندانم چون کنم پیش جلالش

نظر کردم به چشم دل به هر سوی

[...]

برآن سرچشمه آخر جان سپردیم

که می‌گفتند جان بخشد زلالش

نبندد هیچ مقبل دل براین دنیا واقبالش

که در لوزینه پنهان سیر ودر می زهر قتالش

حکیم عقل گریان بروکز حراره مسمومی

کرفس آرزوخایی همی از بهر ابطالش

ترادل خوش که اندک داری از دنیانمی‌دانی

[...]

عیان گشت از رخ اعیان جمالش

گرفت آفاق را صیت جلالش

دلم پران شده است از قُمْتَعالش

ز دردِ هجر رسته در وصالش

نبندد هیچ مقبل دل براین دنیا واقبالش

که در لوزینه پنهان سیر ودر می زهر قتالش

نبندد هیچ مقبل دل براین دنیا واقبالش

که در لوزینه پنهان سیر ودر می زهر قتالش

نه از دل می رود بیرون خیالش

نه از یادم رود یک دم وصالش

معاذالله رود از یاد فایز

لب و دندان و چشم و زلف و خالش

شود از هر شمالی خوش خیالش

کز او آید مگر بوی وصالش

ز امراض و دواء و اختلالش

ز حفظ صحبت آن و اعتدالش

تو عبدالقابض آنرا دان زحالش

که گیرد حق بخود قلب و خیالش

بود او واسطه ضعف و ذلالش

شوند اعدای حق خوار از خیالش

تجلی کرد ذات ذوالجلالش

باسم عدل در عین کمالش

ز هر چیزیکه باشد نقص حالش

نگهدارد هم از ضعف و زوالش