جز او کبود که تا باشد جمالش

همه او بود حسن بیمثالش

بهر شیئی ز حسن بیمثالش

نشانی هشت بهر اتصالش

ز یک ره اکل گندم شد وبالش

ز صد ره گشت باعث بر کمالش

بود باعث تقاضای کمالش

که بر اکل شجر آمد مثالش

اگر بینی ز اهل فقر و حالش

دروغ و راست گوئی از رجالش

بود «اقبل» مقام اتصالش

هو «ادبر» این ظهورات کمالش

بود میزان: قول و فعل و حالش

خلیفه و وارث علم و کمالش

کمربندی بجد در انفعالش

فزائی تا توانی بر ملالش

باندازه تنبه کانتقالش

دهد از نوم غفلت وز ضلالش

بگیر ار باز هم افتاد بالش

محب یا خصم مپسند اختلالش

شناسد ازکمال اعتدالش

بجائی بدر و در جائی هلالش

نداند غیر ذات بی‌روالش

کسی اسرار خلقت یار جالش

ز اسماء و صفات ایدون ظلالش

بدان چون دایره نزد رجالش

چو باشد واسطه فیض و کمالش

صافت او و اسماء و ظلالش

یادم آمد آن زمان کان قامت طوبی مثالش

شد به خاک کربلا غلطان به راه ذوالجلالش

شد به سر وقت تن وی خواهر بشکسته بالش

من ندانم با چه حالت می‌شود آگه ز حالش

به گردن باز می‌ماند و بالش

بجز خسران نمی‌باشد مآلش

آن زلف باز دولت خورشید زیر بالش

هندوی سایه پرور در زیر زلف و خالش

کی آفتاب گویم روئی که بر نتابد

خورشید آسمانی با ابروی هلالش

از فرط خوبروئی زد راه عقل پیرم

[...]

بتی جا داد در بزم وصالش

که عالم مات و حیران از جمالش

هویدا نام پاکش از خصالش

جلال الدین محمد کز جلالش

فغان ز انقامت طوبی مثالش

که دست جور برد از اعتدالش

پس از لختی که فارغ شد خیالش

یکی از محرمان پرسید حالش