یکی لوح زرین در آن قلعه یافت

که از روشنی همچو مه می بتافت

ببردش بسی گشت دیگر نیافت

مرآن قلعه هر چند هر سو شتافت

ز مریخ خورشید چون زخم یافت

عنان را بپیچید بیرون شتافت

از ایران یکی سوی ایشان شتافت

نهانی چنان کش نشان کس نیافت

به هر سو که کوش و سپاهش شتافت

ز جمشیدیان کودکی را نیافت

یکی دفتر از پوست آهو بیافت

چو دستور خسرو به خواندن شتافت

بترسید و یکسر سپه را نیافت

بشد بر پی اش کوش و اندر شتافت

شه چین از ایشان چو پاسخ نیافت

بر آشفت و سوی گذر گه شتافت

مر او را چو کوش از سپه دور یافت

چو باد دمان اسب بروی شتافت

سپه بر در شهر خمدان شتافت

تهی دید دروازه، دشمن نیافت

چو گردون به کام دل خویش یافت

به پیوند طیهور بهتر شتافت

یکی آفتاب از رخانش بتافت

کز آن روشنی هر کسی بهره یافت

نه هر کاو دوان گشت نخچیر یافت

ولیکن همان یافت کاو بِهْ شتافت

همی بستد از هر کسی هرچه یافت

به خون گرانمایه مردم شتافت

ز ما هرکه دل دوستی جست، یافت

کشیدیم کین، گر سوی کین شتافت

سپاهی گران از پس وی شتافت

دوان تا شبانگاه کس را نیافت

سپاهی و شهری از آن بهره یافت

وز آن جا به شهر بسیلا شتافت

ز یزدان همه کامگاری بیافت

چو از کوه بر جنگ دشمن شتافت

به دریا سوی مرز ماچین شتافت

کرا از جزیره بدان مرز یافت

سپاهی و شهری بدان مژده یافت

که فرّ فریدون بدان مرز تافت