هیچگه از حکم من سر بر نتافت

چشم از خود بست و خود را در نیافت

موش چون حالِ شیر را دریافت

از برایِ خلاصِ او بشتافت

هرکه ز یزدان به دلش نور تافت

در دو جهان دولت جاوید یافت

ای شبنم صبح در لطافت

ای سبزهٔ تازه در نظافت

صنعت و ذوق و هنر ترکیب یافت

کاروان‌ها جانب دهلی شتافت

سیه بود و کام از سیاهی نیافت

به سوی سپیدان رخ از رشگ تافت

چو این‌ نور الهامش از مغز تافت

از آن پوست‌هاکس نشانی نیافت

نگه کرد دروازه را باز یافت

بفرمان او خیلی لشکر شتافت

ای جسم تو بگرفته ز جان باج لطافت

جان را همه آسیبی و دل را همه آفت

جان را بود آن لطف که در جسم کند جای

تو جای بجان کرده ای از فرط لطافت

پرداختم از غیر تو دل بهر تو آری

[...]

از تو هر آن طفل نه تعلیم یافت

بایدش اندر بر مادر شتافت

در ره خود مانع و حایل نیافت

رست از آن دام برفتن شتافت

روی ترش کرد و به هر سو شتافت

تا به ره آن محرم دیرینه یافت

که فرموده حق ای کان شرافت

بکن نصب علی را به خلافت

کاش آن فرصت که پیش از ما شتافت

میتوانستیم آنرا باز یافت

گر نخی از آستینش میشکافت

بهر چاره سوی مادر میشتافت

سست شد این پایه و فرصت شتافت

گم شد و دیگر نتوانیش یافت

نهفتم من و ایزدش باز یافت

چو من بافتم دام، او نیز بافت

باغ بکاوید و بهر سو شتافت

تا دو سه دانه پر طاوس یافت

الغرض، آن دزد چون چیزی نیافت

فوطهٔ درویش بگرفت و شتافت