بفرمود تا آدم آن جا شتافت

چو شد نزد او جفت را بازیافت

گریزنده یک پای از آنسان شتافت

که اسپ دوان گردش اندر نیافت

سپه گردش اندر به گشتن شتافت

بجستند چندی درش کس نیافت

ز چندین رزان راست ایدر شتافت

زبونی ز من دستخوشتر نیافت

که و مه ز پیوند او هر که یافت

همه کشت وز آنجا سوی‌ شه شتافت

شب و روز پوینده زآنسان شتافت

که باد وزان گردش اندر نیافت

عنان سخن هر کسی کاو بتافت

سر رشته ی پاسخش کس نیافت

چو ویرو از شهنشاه آگاهی یافت

ز تارم باز گشت و تیره بشتافت

سپاه دیو جادو بر تو ره یافت

ترا از راه داد و مهر برتافت

چو از پیمان و سوگند آگهی یافت

عنان از ری به سوی مرو برتافت

شهنشه موبد از قیصر خبر یافت

که قیصر دل ز راه مهر برتافت

چو تاب مهر جانش را همی تافت

ز دانش خویشتن را چاره‌ای یافت

عنان رخش را چون باد برتافت

سمنبر ویس را در راه دریافت

همچنین ماه دو، سر از بر بالینش یافت

گه و ناگاه چنین دل بدرید و بشکافت

عاشق از دور بدید و بدوید و بشتافت

تا دل و دیده و تا تنش ازو گرم بیافت

زره بود زیرش سنان بربتافت

تن روشنش زان گزندی نیافت

سیه مرد از آنجا سوی شه شتافت

بگفت آنکه در راه،کس را نیافت

دست بر زخم من فلک نگشاد

تا درین سمج بی درم نه ببافت

کس چو من گوهری به نظم نسفت

کس چو من حله ز نثر نبافت

از چنین کارهای بی ترتیب

[...]

شاها ملک جهان نظم ز روی تو یافت

همت و قدر تو را چرخ فلک بر نتافت

سعد فلک یکسره سوی جنابت شتافت

هر کوکین تو جست کینه دلش بر شکافت

مهتاب به نور دامن شب بشکافت

می نوش دمی بهتر از این نتوان یافت

خوش باش و میندیش که مهتاب بسی

اندر سر خاک یک به یک خواهد تافت

کس از رای فرمان ایشان نیافت

نه از بندگی کردن ما بتافت