خون می‌خوری و نیستت از خلق مخافت

تا چند کنی شوخی؟ تا چند ظرافت؟

ای حسن و صباحت اثری از گل رویت

از چاه زنخدان تو خورد آب لطافت

بوی میش آورد سوی خانه خمار

[...]

دل گرچه در این بادیه بسیار شتافت

یک موی ندانست ولی موی شکافت

اندر دل من هزار خورشید بتافت

و آخر به کمال ذرّه‌ای راه نیافت

پی نیکمردان بباید شتافت

که هرکه این سعادت طلب کرد یافت

چون هوا زآفتاب گرمی یافت

گرمی‌اش بر وجود کوزه بتافت

این رشته قضا نه آن چنان بافت

کو را سر رشته‌ای توان یافت

دل گرچه در این بادیه بسیار شتافت

یک موی ندانست ولی موی شکافت

اندر دل من هزار خورشید بتافت

و آخر به کمال ذرّه‌ای راه نیافت

ز جولانگاه عشق آن کس نشان یافت

که از جولانگه هسی عنان تافت

و آنکه را نور علی بر دل بتافت

او محمد در علی اندر بیافت

بی سبب خامه را جگر نشکافت

هیبت نام او به جانش تافت

بی سبب خامه را جگر نشکافت

هیبت نام او به جانش تافت

چون عمر یک تن هماوردش نیافت

گفت باید جمله بر حربش شتافت

نماید نفس را پاک از کثافت

کند دل چو مرآت از لطافت

ز حیث اعتباری کآن اضافت

بسوی ممکناتست از لطافت

بود در ادعا پیوسته لافت

ولی در وقت کار افتاده نافت

بود در یک بدن صد گونه آفت

سلامت یابد از حق زان مخافت

چو نور اسم الفتاح برتافت

گشایش عبد فتاح از خدا یافت

هنوزش هست تا منزل مسافت

بود ابعد هم از رتبه خلافت

چراغی می‌نهی ضوئی کز او تافت

مراتب را نکو جست و نکو یافت

جرئت من، جمله صف‌ها را شکافت

یک سر مو روز مقصد برنتافت