آنی که سر از سجدهٔ کوی تو نتافت

نه روم و نه روس

بر قامت عزتت فلک حله نبافت

جز اطلس و توس

مرغ دل ما دانهٔ وصل تو چشید

[...]

گرنه ز رخ تو نور می تافت

کی مشعل مهر، نور می یافت؟

نیارد سر از تیغ او خصم تافت

یک انگشت او فرق مه را شکافت

به سختی ز مقصد چو رویم نتافت

فتوحی دل از بخت فیروز یافت

دل چار مادر چو بیمهر یافت

بآغوش آبای علوی شتافت

پی دانه کشتن زمین می شکافت

که گنجوری از خاک امین تر نیافت

سایه اش چون خاک را ناپاک یافت

لاجرم از خاک بر افلاک تافت

قامتی تشریف آن را درنیافت

تا که نساجش کفن از پی نبافت

گردکانی چند اندر خانه یافت

برگرفت و سوی پیغمبر شتافت

آنکه از انگشت قرص مه شکافت

کی بهر در بهر قرصی می شتافت

نور این نام گران بر طور تافت

طور را تا پشت ماهی برشکافت

احمد از این نام گردون را شکافت

در شب معراج و ره بر عرش یافت

جنت آن خواهد که جز جنت نیافت

نور جنت آفرین بر وی نتافت

ذره ای از نور جان بر طور تافت

طور خود را پای تا سر نور یافت

معجز احمد که مه را می شکافت

در دل بوجهل جاهل ره نیافت

پرتوی از نور رخسار تو یافت

ظلمت شام عدم را برشکافت

بیل زد دور گزربن را شکافت

آن گزر را در زمین بنهفته یافت

از او یک لمعه بر ملک و ملک تافت

ملک سرگشته خود را چون فلک یافت

همان کاووس چون ملک زمین یافت

طمع در آسمان آورد و بشتافت

شکفتن پنجه پژمردگی تافت

و زان تیمار و تب آسودگی یافت