بهر جا کش سراغ عابدی یافت

برای دیدنش مشتاق بشتافت

به سرکوبی کوه از من مدد یافت

به سعی من چراغ آسمان تافت

پس از قطع مسافت دیر بشتافت

نشانِ ماند و بود جایشان یافت

چو عقلم نیست بر جا از کثافت

بزن آتش که باز آید لطافت

شعاع برق آهش برجگر تافت

به داغ عاشقی همدرد خود یافت

ترا باید به جنگ بال بشتافت

نشاید با من بی دست و پا کافت

چو راون، روز کاخ ماه برتافت

ز نزدیکی دشمن آگهی یافت

به سوی معبد موعود بشتافت

ببیکن لیک از حالش خبر یافت

بدان حیله فسونگر فرصتی یافت

سوی معبد به کار سحر بشتافت

بر اندرجِت به تیغ تیز بشتافت

به برق آسمان گون کوه بشکافت

خرابیها به ملکت راه ازآن یافت

که دانش از دل تو روی برتافت

به جان دادن سزای خویشتن یافت

گر او بد کرد و رو از راستی تافت

نشاط دل پریشانی برون تافت

تو گویی جم نگین گم شده یافت

برای آب خود چون مار بشتافت

به سی فرسنگ زانجا چشمه ای یافت

به خانه جانب گهواره بشتافت

دران گهواره فرزند دگر یافت

دلبر مسگر به کف کفگیر روی از من بتافت

گفتم ای پیمان شکن یغلاغوی تو دست یافت

چون فتیله شوخ ملتقچی ز حرفم سرنتافت

تا نیامد خانه من بوی دارو را نیافت

چو این قصه با خواجه انجام یافت

عنان عزیمت سوی بلخ تافت

ز رخصت چو هنگامه انجام یافت

ز صحبت همان لحظه بیرون شتافت

ز نور حقیقت بسی بهره یافت

بر آن ذره خورشید ایمان بتافت