راه را بر خود به سینه می شکافت

روی در مقصد به سینه می شتافت

لحظه لحظه جانب او می شتافت

لیک نتوانستی از وی بهره یافت

چون علم نور گریبان شکافت

طلعت خضرش ز گریبان بتافت

تا ز فروغی که ز من بر تو تافت

دانش تو دید شود دید یافت

وانچه ز مهرت به دل و دیده تافت

ذره ز خورشید درخشان نیافت

چون پی گوهر سوی دریا شتافت

هیچ گهر جز گهر خود نیافت

پرتو او بر زن و بر مرد تافت

هر که ازو هر چه طلب کرد یافت

ناگهان نیر اقبال بتافت

ره سوی احمد غزالی یافت

جان ازان مژده جانان می‌یافت

بر خرد پرتو عرفان می‌تافت

از ورع هر که زبردستی یافت

پنجه زورور هستی تافت

دیو هر چند چپ و راست شتافت

هیچ بر رهزنی اش دست نیافت

آمد و کیسه به جا باز نیافت

بهر پرسش به سوی کور شتافت

ازو یک لمعه بر مُلک و مَلَک تافت

ملَک سرگشته خود را چون فلک یافت

بر او این پرتو دولت چرا تافت

جمال و جاه چندین از کجا یافت

به پیش رو چو یوسف قبله ای یافت

ز فرزندان دیگر روی بر تافت

زلیخا را پدر چون شادمان یافت

به ترتیب جهاز او عنان تافت

به نوری کز جمالت بر دلم تافت

یقین دانم که آخر خواهمت یافت

چو از جولانگه یوسف نشان یافت

دل خرم به سوی او عنان تافت

زلیخا آن تمنا را چو دریافت

به تحصیل تمنایش عنان تافت

در آن میدانگه خالی ز آفت

ربوده از همه گوی لطافت