سنبله کرد سنبلم را خاص

گرچه القاص لایحب القاص

ز بند جهان داد خود را خلاص

به معشوقی عرشیان گشت خاص

خرابم کن از باده جام خاص

مگر زین خرابات یابم خلاص

به دارا دو سرهنگ بودند خاص

به اخلاص نزدیک و دور از خلاص

چنان گنجی از سیم و زر خلاص

به مهر جهاندار کردند خاص

تنی چار پنج از غلامان خاص

چو زری که آید برون از خلاص

کمرهای زرین غلامان خاص

چو بر شوشهٔ نقرهٔ زر خلاص

جناح از خدنگ غلامان خاص

زده پره بر گشتن بی قصاص

درین بود خسرو که از بزم خاص

برون آمد آوازه‌ای بر خلاص

سکندر بدو داد دیوانِ خاص

کزو دید غم‌خوارگان را خلاص

به جان شو پذیرندهٔ بزم خاص

که تن را ز دربان نبینی خلاص

جهان چون زرش داد در دیک خاص

خلاصی که از خاک باید خلاص

صاحب حسن بن احمد خاص

آن گوهر کیمیای اخلاص

صاحب حسن بن احمد خاص

آن گوهر کیمیای اخلاص

صاحب حسن بن احمد خاص

[...]

گر بود از ماهی نفست خلاص

مونس یونس شوی در بحر خاص

هاتفی گفت ای حرم را خاص خاص

هر که او از بندگی خواهد خلاص

شاه چون یافت از فراق او خلاص

هر دو خوش رفتند در ایوان خاص

برآر ازدل دمی مشکین باخلاص

که شد عمر از دم تو مجمر خاص

خدا را گر پرستی تو باخلاص

بکن جهدی که گردی از ریا خاص

ندیدم یک شبت هرگز باخلاص

که طاعت کردی از بهر خدا خاص

گهی از بهر طاعت خوانمش خاص

وزان طاعت ریا خواهم نه اخلاص