خلوت و شمشیر و قرآن و نماز

ایخوش آن عمری که رفت اندر نیاز

جانم از سوز کلامش در گداز

دست او بوسیدم از راه نیاز

انتهای عاشقان سوز و گداز

کردم اندر اقتدای او نماز

به دست جام شراب و به گوش نغمۀ ساز

شبی خوشست خدایا دراز باد دراز !

چگونه کوته خواهم شبی که اندر وی

وصالِ دوست مهیّا و برگِ عشرت ساز

چگونه کوته خواهم شبی که سعدی گفت:

[...]

به نرمی گفتمش کای یارِ دمساز

بیا این پیچه را از رخ برانداز

که من صورت به نامحرم کنم باز؟

برو این حرفها را دور انداز

برونش لیمویِ خوش بویِ شیراز

دَرون خرمایِ شهدآلودِ اهواز

فدای آن سر و آن سینۀ باز

که هم عصمت در او جمعست هم ناز

بزن بالای منبر زیر آواز

بیفکن شور در مجلس ز شهناز

آلهۀ عشق و خداوندِ ناز

آدمیان را به مَحَبّت گداز

هر دو کشیده سرِ سبزه دراز

هر دو زده تکیه بر آرنجِ ناز

زهرۀ طناز به انواعِ ناز

کرد بر او دستِ تمتّع دراز

تا به کی آرم به تو عجز و نیاز

وای که یک بوسه و این قدر ناز!؟

می فروشم بر تو یک خروار ناز

در ازای یک لبو یا یک پیاز

خوانده بود این مَثل آن مایه ناز

که نکویی کن و در آب انداز

سرش سبز رنگست و دُمّش دراز

به چنگال و منقار مانندِ باز

قیامتی شد بپا بگرد آن سر و ناز

عراق شد پر ز شور ز بانوان حجاز

بار غم فرود آمد در زمین ماریه باز

یا که کاوران حجاز

هرچه غصه بود آمد دلخراش و سینه گداز

در حریم محرم راز

هر دلی ز غم لبریز داد راز و نیاز

با شه غریب نواز