چو اندر خور کارشان داد ساز

سوی خانهاشان فرستاد باز

جهانجوی گفت این سخن چیست باز

خداوند این راز که وین چه راز

مرا شاه کرد از جهان بی‌نیاز

سزد گر ندارم بد از شاه باز

برین بر نهادند و گشتند باز

فرستاده و پور خسرو نیاز

همی داشتند از سپه دست باز

پس اندر گرفتند راه دراز

بفرمود تا دژ گشادند باز

درآمد خردمند و بردش نماز

خردمند و کنداور و سرفراز

چرا بسته را برد باید نماز

برآمد بران تند بالا فراز

چو روی پدر دید بردش نماز

ندارد همی روشناییش باز

ز درویش وز شاه گردن فراز

چو آمد سپاه و پشوتن فراز

بدیدند یل را به جای نماز

بدو گفت کاین لشکر سرفراز

سپردم ترا من شدم رزمساز

چو جفتش برآشفت و آمد فراز

یکی تیغ زد بر سرش رزمساز

به گیتی بماناد یل سرفراز

جهان را به مهر تو بادا نیاز

به راهی دگر گر شوی کینه‌ساز

همه شهر توران برندت نماز

به طرخان چنین گفت کای سرفراز

برو تیز با لشکری رزمساز

سپه را به مرگ آمد اکنون نیاز

ز خَلُّخ پر از درد شد تا طراز

دو هفته همی بود با یوز و باز

غمی بود از رنج راه دراز

که او را بود زندگانی دراز

نشیند به شادی و آرام و ناز

گر ایدونک آید زمانم فراز

به لشکر ندارد جهاندار باز

چو بشنید گفتار آن سرفراز

فرود آمد از باره بردش نماز