چه نیکبخت کسانی که اهل شیرازند

که زیر بال همای بلندپروازند

به روزگار همایون خسرو عادل

که گرگ و میش به توفیق او هم‌آوازند

مظفرالدین سلجوقشاه کز عدلش

[...]

پوستین را برای دی سازند

چونکه آید بهار اندازند

لعبتان نبات بگرازند

وز سموم تموز بگدازند

تا ز خود پاک وا نپردازند

مهره نرد خویش چون بازند؟

هر که دمی به یاد آن دلبر مه لقا زند

شاه پیاده بر درش آید و مرحبا زند

در همه عمر یک نفس روی نتابم از درش

گر دو هزار مدعی طعنه ام از قفا زند

بر گل تازه رنگ و بو برگ و نوا اگر نبود

[...]

هر گاه مرغی از سر شاخی نوا زند

آید به دل کسی و ره جان ما زند

فریاد از آن دلی که به فریاد هر شبی

نالش به درد از آن سر زلف دو تا زند

نی نغمه طرب که بود ارغنون مرگ

[...]

چو طفلانی که با هم لعب سازند

بهم گه طاق و گاهی جفت بازند

سر بسر واقفان این رازند

گوش کن تا چه پرده میسازند؟

پادشاهان که گنج پردازند

رسم باشد که شهر و ده سازند

گر درم هست با تو در سازند

تا ترا از درم بپردازند

عود و چنگ و چغان که پُرسازند

از درون تهی، خوش‌‎آوازند

نافه از مشک اگر تهی سازند

بوی خوش چون دهد نیندازند

آنها که چو شانه بر سران میتازند

چون شانه بدستبوس تو مینازند

گر خصم کند با تو چو شانه دو سری

تن چون سر شانه شاخ شاخش سازند

ز علم آنها که دامی بر بسازند

بحق عالم دگر ها بر مجازند

در هیولا و اصل انبازند

آن ز صورت بود که ممتازند

شعر خود چیست تا بدان نازند

یا از او گردنی برافرازند

عاشقانی که عشق می بازند

عاشقانه به عشق می نازند

مطربانه چو در طرب آیند

ساز ما را به لطف بنوازند

زده دستی به دامن معشوق

[...]

چو اهل دل بطواف تو عزم ره سازند

براق عشق ز میدان جان برون تازند

چو بر بساط نشینند پاکبازانت

بضربه ای دو جهان را تمام دربازند

ببوی چون تو گلی بلبلان چو سرمستند

[...]

صد کرامت به نام او سازند

تا سلیمی به دامش اندازند

گاه هم پنجه ددت سازند

گاه در دام دیوت اندازند