من بی دل چو خواهم داد جان نادیده دیدارش

مدد کن ای اجل تا زار میرم زیر دیوارش

ز دیده در دلش جا کردم و دل در درون پنهان

هنوز ایمن نیم ترسم که بیند چشم اغیارش

چه قد است آن تعالی الله که خواهم دیده و دل را

[...]

هیچ سودی نکند تربیت ناقابل

گرچه برتر نهی از خلق جهان مقدارش

سبز و خرم نشود از نم باران هرگز

خار خشکی که نشانی به سر دیوارش

گرد جدول نقوش اعشارش

رسته گلهاست گرد انهارش

کرده ام بند در بن غارش

تا رهد عالمی ز آزارش

کرد بیرون ز پاش شلوارش

بست کالای خویش در بارش

ساخت در چشم شامیان خوارش

حبس فرمود بهر آن کارش

گر گران است پوست بگذارش

هم بدان موج آب بسپارش

یا ز افعال یا ز آثارش

می شمر منحصر درین چارش

یک شب از آرزوی دیدارش

کرد منزل به بام و دیوارش

آمدم بر امید دیدارش

تافت از من زمانه رخسارش

همچو دزدان کشند بر دارش

بلکه همچون سگان به دیوارش

نقد اهل جهان ز دینارش

نیست جز نقدهای گفتارش

گل که آمد عرق رخسارش

نیست جز شبنمی از گلزارش

رخت ازان دایره بیرون آرش

نطق ازین قافیه موزون دارش

شد پریشان ز دو بینی کارش

روی در قبله وحدت دارش

دیده کز دل نکنی خونبارش

نیست شایستگی دیدارش

رونق گل مطلب از خارش

مشو از بهر عزیزی خوارش

به کف خشم عنان مسپارش

روی در حلم و مدارا دارش

فلک همچون زمین چون سایه دارش

ندید افتاد در پا سایه وارش

پی دیوار ایمان بود کارش

ولی شد چار دای از چار یارش