به اشکی، دلم از غم آزاد کن

خرابم، به سیلابم آباد کن

رحمی آخر بر من ای صیاد کن

یا مرا بفروش، یا آزاد کن؟!

شاد بنشین و ز غمم آزاد کن

هم خرابم ساز و هم آباد کن

طایری را از قفس آزاد کن

خاطر غمدیده ای را شاد کن

ساربانا خاطر ما شاد کن

ساز راه کوفه و بغداد کن

این یکی را از خود ای جان شاد کن

هرچه خواند از تو گو فریاد کن

کاین غریب دربدر را یاد کن

فارغش از محنت بیداد کن

یک اسیری را ز بند آزاد کن

خاطر ناشاد او را شاد کن

خود همی تا می توانی داد کن

بردر او روز و شب فریاد کن

رحمتی فرما دلم را شاد کن

از قدومت این خراب آباد کن

بهر حق ما را زمانی یاد کن

جانم از جام لبالب شاد کن

گفت رحمی بر من ای صیاد کن

از کرم این خسته را آزاد کن

گفت رفتی رو مرا هم یاد کن

شادزی و یاد ازین ناشاد کن

این دل ناشاد من را شاد کن

هم ز بند غیر خود آزاد کن

درون فرو ماندگان شاد کن

ز روز فروماندگی یاد کن

بخوان وزشکر خنده دل شاد کن

ز غم های چون زهر من یاد کن

نیم جانی را به زخمی یاد کن

ناتوانی را ز بند آزاد کن

به هر خطّه‌ای خانه بنیاد کن

وزان خاطرِ دوستان شاد کن

در دردمندی ز خود شاد کن

به لطفی یکی خانه آباد کن

طایری را از قفس آزاد کن

خاطر غمدیده‌ای را شاد کن