درختی که دور افکند برگ و شاخ

کند سایه بر زیردستان فراخ

چو پیشانی وسینه دارد فراخ

نخواهد شدن خسته درسنگلاخ

از رهی رو که نباشد سنگلاخ

تنگ ناید بر تو اقلیم فراخ

به سوی پرستشگه آمد زکاخ

شد ازکوفیان تنگ جای فراخ

به چشم اندرش تنگ دهرفراخ

همی راند آسیمه سر سوی کاخ

تواز مرگ خود ای برومند شاخ

مکن تنگ برما جهان فراخ

تو گفتی همی برگ ریزد زشاخ

به دشمن بشد تنگ، دهر فراخ

پر آواز ازو گشت ایوان و کاخ

به سرش اوفکندند تاجی دو شاخ

کنار چشمه‌ای دیدم در آن کاخ

درختی برزده بر آسمان شاخ

بر آن یازده سرو بالا فراخ

که توحیدشان برگ و تقوی است شاخ

تا کمین بنده ات شود گستاخ

پا نهد مرترا بشانه و شاخ

رفت روبه ز پشت بز بر شاخ

جست از آن تنگنا به دشت فراخ

کاش دادی بجای لحیه و شاخ

بنده را عقل پهن و هوش فراخ

من بدین بال و برز و سینه و شاخ

دست و پای دراز و گام فراخ

نشناخته پا ز سر دم از شاخ

افتاده بزیر تیغ سلاخ

لیک تسکین نفس را ز آن شاخ

اندکی خور ولی مبر در کاخ

تا ببینی یکی جهان فراخ

لاله در باغ و میوه اندر شاخ

رساندم بگردون ترا پای کاخ

نشاندم به خاکت بسی سبز شاخ

اگر ناروا میوه چینی ز شاخ

نمانی در آن بوستان فراخ

ز گوهرش برگ است و از سیم شاخ

برش انگبین است و بالا فراخ