یکی پیر بد مرزبان هری

پسندیده و دیده ازهر دری

جهاندیده‌ای نام او بود ماخ

سخن‌دان و با فر و با یال و شاخ

بپرسیدمش تا چه داری بیاد

[...]

شفاعت کرد روزی شه به شاپور

که تا کی باشم از دل‌دارِ خود دور

بیار آن ماه را یک شب درین برج

که پنهان دارمش چون لعل دَر دُرج

من از بهر صلاح دولت خویش

[...]

بیا ساقی آن آب چون ارغوان

کزو پیر فرتوت گردد جوان

به من ده که تا زو جوانی کنم

گل زرد را ارغوانی کنم

سعادت به ما روی بنمود باز

[...]

چو آدم در بهشت جان نظر کرد

نمود خویشتن زیر و زبر کرد

بهشت و حور را میدید و رضوان

طلب میکرد بود بود جانان

بهشتش پیش همچون ارزنی بود

[...]