فا ساختن و خوی خوش و صفراهیچ

تا عشق میان ما بماند بی‌پیچ

از بهر بتی گبر شوی عارنبو

تا گبر نشی ترا بتی یارنبو

از بهر بتی گبر شوی عار نبو؟

تا گبر نشی ترا بتی یار نبو؟

از دوست بهر چیز چرا بایدت آزرد

کین عشق چنین باشد گه شادی گه درد

گر خوار کند مهتر خواری نبود عیب

گر باز نوازد شود آن داغ جفاسرد

صد نیک بیک بد نتوان کرد فراموش

[...]

از دوست پیامآمد کاراسته کن کار

اینست شریعت

مهر دل پیش آر و فضول از ره بردار

اینست طریقت

تو چنانی که ترا بخت چنانست و چنان

من چنین‌ام که مرا بخت چنین است و چنین

مرا تو راحتمعاینه نه خبر

کجا معاینه آمد خبر چه سود کند

هرآن شمعی که ایزد بر فروزد

کسی کش پف کند سبلت بسوزد

آری جانا دوش ببامت بودم

گفتی دزدست دز نَبُد من بودم

زان گفت آنک گفت کیحقّرا مکان بود

شبهت بدش که تو به مکان مکین دری

از بهر خلق ایزدت اندر مکان نمود

زیرا کی خلق را ز برون نیست قادری

هر جا که روی دو گاوکارند و خری

خواهی تو برو بمرو خواهی بهری

مه روی بتا دوش ببامت بودم

گفتی دزد است دزد نبد من بودم

تَقَشع غَیم الهجر عَن قمرِ الحُبّ

و اَشْرَقَ نُورُ الصُّبْحِ فِی ظُلمَةِ الْعَتبِ

و جاءَ نسیمُ الْاِعْتذارِ مُحَفّفاً

فَصادَفَهُ حسنُ الْقبُولِ مِنَ الْقَلْبِ

اشتربانرا سرد نباید گفتن

او را چو خوش است غریبی و شب رفتن

من گبر بدم کنون مسلمان گشتم

بد عهد بدم کنون بفرمان گشتم

مرغی بسر کوه نشست و برخاست

بنگر کی از آن کوه چه افزود و چه کاست

آنجا کی مرا باتو همی هست دیدار

آنجا روم و روی کنم در دیوار

آنرا کی کلاه سر بباید زد و برد

زانست که او بزرگ را دارد خرد

گر آنچ بگفتۀ بپایان نبری

گر شیر شوی ز دست ما جان نبری

بر فلک بر دو مرد پیشه‌ورند

ز آن یکی درزی و دگر جولاه