گر تنگ شکر خریدمی‌نتوانم

باری مگس از تنگ شکر می‌رانم

کمال دوست چه آمد ز دوست بی‌طمعی

چه قیمت آورد آن چیز کش بها باشد

عطا دهنده ترا بهتر از عطا به یقین

عطا چه باشد چون عین کیمیا باشد

همه جمال تو بینم، چو دیده باز کنم

همه تنم دل گردد کی باتو راز کنم

حرام دارم با دیگران سخن گفتن

کجا حدیث تو آمد سخن دراز کنم

امروز بهرحالی بغداد بخاراست

کجا میر خراسان است پیروزی آنجاست

ای بی‌خبر از سوخته و سوختنی

عشق آمدنی بود نه آموختنی

معدن شادیست این معدن جود و کرم

قبلۀ ما روی یار قبلۀ هر کس حرم

فا ساختن و خوی خوش و صفراهیچ

تا عشق میان ما بماند بی‌پیچ

از بهر بتی گبر شوی عارنبو

تا گبر نشی ترا بتی یارنبو

از بهر بتی گبر شوی عار نبو؟

تا گبر نشی ترا بتی یار نبو؟

از دوست بهر چیز چرا بایدت آزرد

کین عشق چنین باشد گه شادی گه درد

گر خوار کند مهتر خواری نبود عیب

گر باز نوازد شود آن داغ جفاسرد

صد نیک بیک بد نتوان کرد فراموش

[...]

از دوست پیامآمد کاراسته کن کار

اینست شریعت

مهر دل پیش آر و فضول از ره بردار

اینست طریقت

تو چنانی که ترا بخت چنانست و چنان

من چنین‌ام که مرا بخت چنین است و چنین

مرا تو راحتمعاینه نه خبر

کجا معاینه آمد خبر چه سود کند

هرآن شمعی که ایزد بر فروزد

کسی کش پف کند سبلت بسوزد

آری جانا دوش ببامت بودم

گفتی دزدست دز نَبُد من بودم

زان گفت آنک گفت کیحقّرا مکان بود

شبهت بدش که تو به مکان مکین دری

از بهر خلق ایزدت اندر مکان نمود

زیرا کی خلق را ز برون نیست قادری

هر جا که روی دو گاوکارند و خری

خواهی تو برو بمرو خواهی بهری

مه روی بتا دوش ببامت بودم

گفتی دزد است دزد نبد من بودم

تَقَشع غَیم الهجر عَن قمرِ الحُبّ

و اَشْرَقَ نُورُ الصُّبْحِ فِی ظُلمَةِ الْعَتبِ

و جاءَ نسیمُ الْاِعْتذارِ مُحَفّفاً

فَصادَفَهُ حسنُ الْقبُولِ مِنَ الْقَلْبِ

اشتربانرا سرد نباید گفتن

او را چو خوش است غریبی و شب رفتن