درین دیر مغان بازآ که بینی

مغ و مغ زاده و پیر مغان مست

نمی‌دانم در این محفل که را جاست

که پویان در قفا یک کاروان هست

نمی‌دانم که این برق جهانسوز

که آتش می‌زند بر خشک و تر کیست

به بحر عشق او گشتیم غواص

نفهمیدیم کآخر آن گهر کیست

بود هر ذره منصوری درین دار

فَمَا فِی الدَّارِ غَیرُ اللّهِ دیّارُ

ز جام عشق او کون و مکان مست

ولی در عین مستی جمله هشیار

به دلدار آن چنان است آشنا دل

که نتوان یافت دلدار است یا دل

چو گیرد رنگ جان دیگر نگنجد

چو جان در حیطهٔ ارض و سماء دل

چه حاصل گر کند دیگر نگاهی

که از اول نگاهش رفتم از هوش

ندانم قانع از لعلش چه بشنید

که با چندین زبان گردید خاموش

جمال شمع ناپیدا و هر سو

از او آتش به جان پروانه‌ای چند

ز غوغای خردمندان به تنگم

دریغ از نالهٔ مستانه‌ای چند

پی صید دگر مرغان به قید است

نه قید است اینکه بر شاهین پسندند

تو با دل باش و با دین باش ناصح

که ما را بیدل و بی دین پسندند

ز تنها گر تنی تنها نشیند

نشیند با خدا هرجا نشیند

ز خود تنها نشین نوری که سهل است

اگر تنها کس از تنها نشیند