چشمی که حقش کشید کحل مازاغ

گه دید ایاغ باده گه باده ایاغ

حقش در خلق و خلق در حق بنمود

خوش یافت ز تشبیه و زتعطیل فراغ

حق جلوه گر از حضرت اسماء و صفات

اسم و صفت از حضرت اعیان و ذوات

اعیان و صفات ظل اسماء و نعوت

اسماء و نعوت ظل حق حضرت ذات

مهر ازلی در دل بی کینهٔ ماست

منزلگه اسرار نهان سینهٔ ماست

ما گرچه خرابیم ز ما در مگذر

کان گنج خفی درون گنجینهٔ ماست

محجوب تنم ز بارغم شد چو هلال

یک روز دلم نگشت فارغ ز ملال

روزی و شبی بود مرا عمر و دریغ

بگذشت شبم به خواب و روزم به خیال

بیچارگی اختیار می‌باید کرد

وز ما و منی فرار می‌باید کرد

عارف گشتم فنا شدم وارستم

این‌ها حرفست کار می‌باید کرد

محجوب زنی و مرد می‌باید شد

بی دردی و عین درد می‌باید شد

با محنت روزگار می‌باید ساخت

وز صحبت خلق فرد می‌باید شد

زنهار دلا به دهر مایل نشوی

وز حق نشوی نفور و باطل نشوی

در عالم بی وفا که خوابست و خیال

یک لحظه ز ذکر دوست غافل نشوی

در عشق بتان چاره بجز مردن نیست

بی مهر بتان نیز نمی‌شاید زیست

ای وای بر آن دل که در آن سوزی هست

ای خاک بر آن سر که در آن شوری نیست

ای دل همه را نالهٔ جانکاهی هست

از ضعف اگر نیست گهی گاهی هست

تا چند نشسته‌ای بدان در خاموش

گر ناله نمی‌توان کشید آهی هست

یارب به سبوکشان مستم بخشا

بر مغبچگان می‌پرستم بخشا

بر این منگر که باده در دست من است

بر آنکه دهد به دستم بخشا

یارب به کمند عشق پابستم کن

از دامن غیر خود تهی دستم کن

یک باره ز اندیشهٔ عقلم برهان

وز بادهٔ صاف عشق سرمستم کن

فارغ ز غم سود و زیانم کردی

آسوده زمحنت جهانم کردی

ای عشق ترا چه شکر گویم که چنانک

می‌خواستم آخر آن چنانم کردی

یارب ز هر آنچه جز تو بیزارم کن

بی مونس و بی رفیق و بی یارم کن

اول از خویش بی خبر ساز مرا

وانگاه ز خویشتن خبردارم کن

امروز میان شهر دیوانه منم

در دهر به دیوانگی افسانه منم

بیگانه ز آشنا و بیگانه منم

مردود در کعبه و بتخانه منم

آنان که ز جام عشق مدهوش شدند

از خاطر خویشتن فراموش شدند

از بهر شنیدن، همه تن گوش شدند

بستند لب از حدیث و خاموش شدند

گر ره به خدا جویی در گام نخست

نقش خودی از صفحهٔ جان باید شست

گم گشته ز تو گوهر مقصود تو خود

تا گم نشوی گم شده نتوانی جست

گر با تو بود کس همه عالم راهست

ور بی تو رود جهان سراسر چاه است

با خاک سر و چاک گریبان پیوست

آن دست که از دامن تو کوتاه است

ما بود نماینده نمودیم همه

نابود نمودار ز بودیم همه

مرآت جمال غیب مطلق گشته

آیینهٔ شاهد شهودیم همه

ای از تو همه پر و توخالی ز همه

بنموده جمال تو مثالی زهمه

تو عین خیال و از خیال این همه را

آری و برآوری خیالی ز همه

دلبر بسیار و دل نگه دار کم است

وز همدهی جمله جهان رنج و غم است

گر اهل دلی تو دل به دلداری ده

کو همدم هر دم تو و عین دم است