تا کی گردی ای دل غمناک به خون

از هستی خویش پاک شو پاک کنون

سی سال ز خویش خاک میکردی باز

دردا که نکردهای سر از خاک برون

گه درد توام ز پرده آرد بیرون

گاه از غم تو پردهٔ دل گیرد خون

هر روز هزار بار چون بوقلمون

میگرداند عشق توام گوناگون

گشته در خیر البلاد او رهنمون

و هو خیرالخلق فی خیر القرون

موج‌زن شد پردهٔ دلشان ز خون

تا چه آید خود ازین پرده برون

صد هزاران دل چو یوسف غرق خون

اوفتاده در چه او سرنگون

گلخنست این جملهٔ دنیای دون

قصر تو چندست ازین گلخن کنون

چون مگس افتد به دامش سرنگون

برمکد از عرق آن سرگشته خون

گفت چون گلگونهٔ مردست خون

روی خود گلگونه بر کردم کنون

هست گردون هم چو طشت سرنگون

وز شفق این طشت هر شب غرق خون

پیرهن در خون کشیدید از فسون

تا دل یعقوب از آن خون گشت خون

چند گرد طاس گردی سرنگون

در گذر کین هست طشت غرق خون

چون چنین کردی ترا آید کنون

آنچ می‌جویی ز خاکستر برون

مرد را بی‌شک درین دریای خون

معرفت باید ز بی‌خوابی برون

شد چنان در عشق آن دلبر زبون

کز دلش می‌زد چو دریا موج خون

پس ز تکلیف وز عقل آمد برون

پای کوبان دست می‌زد در جنون

درزمان از ما بریزد جوی خون

پس کند بردار ما را سرنگون

گوشتی دیدند خلقان غرق خون

پوست از وی درکشیده سرنگون

پوستش کردیم سرتاسر برون

بر سردارست اکنون سرنگون

زهی بنموده رخ از کاف و از نون

فکنده نورِ خود بر هفت گردون

زهی صاحب قِران دَورِ گردون

توئی نور دو عالم بی چه و چون