چند جویی در جهان یاری ز کس

یک کست در هر دو عالم یار بس

تو چو طاوسی بدین ره در خرام

کاندرین ره کم نیایی از مگس

مرد باش و هر دو عالم ده طلاق

[...]

دی میشد و دل رها نمیکرد به کس

برخاسته صد فغان هر گوشه که بس

امروز همی آمد و هر ذرّه که هست

فریاد همی کرد که فریادم رس

دست من گیر و مرا فریاد رس

دست بر سر چند دارم چون مگس

بام تو پر پاسبان، در پر عسس

سوی تو چون راه یابد هیچ کس

ای ز فضلت ناشده نومید کس

حلقه و داغ توم جاوید بس

گفت این نانت که داد ای هیچ کس

گفت این نان را عیالت داد و بس

چون جز‌او در هر دو عالم نیست کس

با که سازد اینت سودا و هوس

چون برآید جان ندارم جز تو کس

همره جانم تو باش آخر نفس

سر روح از عالم فکرست و بس

بس نفخت فیه من روحی نفس

آنچ از خاصیت او بود و بس

آن کجا در خواب بیند هیچ کس

بی کسانرا کس تویی در هر نفس

من ندارم در دو عالم جز تو کس

چون ببیند این همه از پیش و پس

ناحق او را کی تواند گفت کس

بود هر روزی درین حبس هوس

هفت لقمه نان طعام او و بس

تا نیابد اطلاعی هیچ‌کس

بر گناه امت من یک نفس

زانک می‌نشکفت از من یک نفس

هدهدی را تا ابد این قدر بس

گفت هر سنگین دل و هر هیچکس

چون منی را آهنین سازد قفس

خانهٔ نفس است خلد پر هوس

خانهٔ دل مقصد صدق است و بس

سلطنت را نیست چون سیمرغ کس

زانک بی همتا به شاهی اوست و بس

در همه عالم نمی‌دانست کس

کین رسول اسکندر است آنجا و بس

گر تنم دور اوفتاد از هم نفس

جان مشتاقم بدو نزدیک و بس