بی‌خودی می‌گفت در پیش خدای

کای خدا آخر دری بر من گشای

رابعه آنجا مگر بنشسته بود

گفت ای غافل کی این در بسته بود

نقد قدم از مخزن اسرار برآمد

چون گنج عیان شد

در کسوت ابریشم و پشم آمد و پنبه

تا خلق بپوشند

خود بود که خود بر سر بازار برآمد

بر خود نگران شد

خود بر صف جبه و دستار برآمد

لبس همه سان شد

در بحر به شکل در شهوار برآمد

[...]

خلق ترسند از تو من ترسم ز خود

کز تو نیکو دیده‌ام از خویش بد

تو بدو بشناس او را نه به خود

راه ازو  خیزد بدو، نه از خرد

زان شد آمد چون بیندیشد خرد

می‌ندانم تا برد یک جان ز صد

خواجگی هر دو عالم تاابد

کرد وقف احمد مرسل احد

خون روان شد زو ز چوب بی‌عدد

هم چنان می‌گفت احد می‌گفت احد

گر درآیی و برون آیی ز خود

سوی معنی راه یابی از خرد

چون عدد نبود درین راه واحد

جزو و کل گفتی نابشد تاابد

دیده باشی کان حکیم بی خرد

تخته‌ای خاک آورد در پیش خود

چون برونست از احد وین از عدد

از ازل قطع نظر کن وز ابد

مه از شرم رُخش هر مه گذارد

چو در راهش گذارد سر فرازد

زهی عطّار کز نور محمد

شدی مسعود و منصور و مؤیّد

مگر قومی دلی پُر درد و پُر سوز

به بغداد آمدند از بصره فریاد

دو می‌بینی یکی را و دو صد صد

چه یک چه دو چه صد، جمله توئی خود

زهی ملکت که واجب گشت لابد

که نه نقصان یذیرد نه تزاید

مگر دیوانه و مستست و بی خود

که دائم غافلست از نیک و از بد

بسی در کسوت زیبائی خود

که زیبائی چو تو بینند بی حد