شده آتش طلب گار جلالش

دمادم محو گشسته ازوصالش

نمود آدم ز اوّل کل جمالش

حقیقت خلعتی داد ازوصالش

وصیت کرد از بهر عیالش

که تا تیمار می‌دارد بمالش

نبودی صبر یک دم از جمالش

ولی بوئی نبردی از وصالش

گهی با خود گهی بیخود دو حالش

که تا هم زین بود هم زان کالش

شب دو گفته با چندان جمالش

مدد گیرد ز نقصان هلالش

چو خورشیدی به نیکوئی جمالش

خلایق جمله مایل بر وصالش

مَثَل بودی بزیبائی جمالش

همه عالم طلب گاروصالش

به بندد اهرمن راه مجالش

به بادی بر دهد هر دم خیالش

چنین شاهیست گفتم با تو حالش

ازان گلرخ چنین شد در جوالش

چو فرخ دید مردی و جمالش

شد از زور و زر او در جوالش

بدینسان تا که شد بسیار سالش

نیامد هیچ نقصان در کمالش

چنین بود و چنین بنیوش حالش

دریغا خسرو و حسن و جمالش

تو می‌خور غم دمادم از وصالش

امیدی دار و مگریز از وبالش

مر او را از بقا بخشی کمالش

نمود خویش بنمائی زوالش

برافکن پرده و بنگر جمالش

که در پرده نه بینی جز خیالش

بنزد شاه دارد چون کمالش

هم از شاهست دیدار وصالش

روان شد پیش شاه و گفت حالش

ز طرّاران بغداد و زمالش

ز بعد این نگر تا چار سالش

نظر دارد قمر در عمر و مالش

ز پانزده تا به سی و پنج سالش

کند زهره نظر در عین حالش