در بن چاه لحد ای شمع دین

میبسم یک موی تو حبل المتین

اشتر حق کشته اشقی الاولین

شیر حق را کشته اشقی الاخرین

در سه ظلمت نطفهٔ نه دل نه دین

از لوش شد جمع و زماء مهین

گفت من قرب دو سال ای کوربین

بوده ام در گاهواره همچنین

چون ز دنیا شد جنید پاک دین

پس جنازهش برگرفتند از زمین

گفت ای ارباب ذوق و اهل دین

چند رنجانید خود را بیش ازین

کم نهٔ آخر ز فرعون لعین

رحمتش بر زیردستان می ببین

بادلی پر مهر فرعون لعین

خواست از جان قرب رب العالمین

سجدهٔ میکرد ابلیس لعین

گفت عیسی در چه کاری این چنین

گر توانی ای امیرالمؤمنین

جاودانم دیدهٔ ده دور بین

زان حصار و زان همه در آهنین

حصه ده خشت آمدش زیر زمین

آن یکی گفتش که ای شوریده دین

بینی از بهر چه میگیری چنین

شد بر فرعون ابلیس لعین

یک کف پر ریگ برداشت از زمین

پس زفان بگشاد ابلیس لعین

گفت تو با این سرو ریشی چنین

گفت ای الیاسک شوریده دین

گفت ای نصرک چه افتادست هین

گفت از امر امیرالمؤمنین

گفت آن من ز رب العالمین

گفت هان ای بدگمان خلق آفرین

کی کند با دوستان خود چنین

از چه مینالی بگو با من چنین

گفت دل در کار تو کردم یقین

گفت ای افسرده از برد الیقین

گاه سنگ و گاه آهن گه نگین

هست یک سنگ تو رحمن را یمین

وان دگر سنگت سلیمان را نگین